4 Юрегим ойнай, къоркъудан къалтырайым, эвель сабырсызлыкънен беклеген гедже шимди мени дешет тюбюнде къалдыра.
Адоньянынъ мусафирлери буны эшитип, пек къоркътылар ве аман турып, озь ёлларынен кеттилер.
– Эстер къыраличе де озю азырлагъан зияфетке падишанен берабер менден гъайры кимсени чагъырмады, – деди Хаман. – Ярын да кене мени падишанен берабер давет этти.
Мен Аллагъа, – Онынъ сёзюни макътайджагъым, – мен Аллагъа ишандым ве ич къоркъмам; инсан манъа не япа билир?
Эр кунь олар сёзлеримни бозалар, манъа къаршы бутюн ниетлери яман.
Ах, ичим-багърым, ичим-багърым! Юрегим яна, юрегим сызлай, сусып оламайым! Джаным боразан сесини, дженк давушларыны эшите!
Амма олар къызышкъанларында, Мен оларгъа байрам япып, эписини сархош этеджегим. Олар кейфленип, эбедий юкъугъа даладжакълар ве уянмайджакълар, – дей РАББИ.
Вавилоннынъ башлыкъларыны, акъыллы адамларыны, виляет башлыкъларыны, акимлерини ве аскерлерини сархош этерим де, эбедий юкъугъа даладжакълар ве бир даа уянмайджакълар, – дей Падиша, Онынъ Ады – Ордулар РАББИсидир!
Белшаццар падиша озюнинъ бинъ мырзасы ичюн буюк зияфет япты. Бинънинъ козю огюнде шарап иче эди.
О геджеси де къасдийлилернинъ падишасы Белшаццар ольдюрильди,
Тамам о вакъыт бир къол пейда олды ве лампатнынъ къаршысында падиша сарайы диварынынъ киречинде пармакълары бир шей яздылар. Падиша язгъан къолны корьди.
Олар сыкъ тикенлик ичинде къарышып къаладжакълар, сархош олгъандже шарап ичеджеклер. Оларнынъ эписи, къуру тобан киби, янып кетеджек.
Саба: «Ах, тездже акъшам кельгейди!» – дейджексинъ, акъшам: «Ах, тездже саба ачылгъайды!» – дейджексинъ, чюнки козьлеринъ къоркъунчлы шейлер кореджеклер ве юрегинъни къоркъу къаплап аладжакъ.
Озь ювасыны къыбырдаткъан, балаларынынъ устюнден къалтырап учкъан къартал киби, О, къанатларыны керип, оны алгъан, къанатлары устюнде ташыгъан эди.