12 Мен къаравуллыкъ этип: – Саба якъын, амма гедже даа битмеди. Даа сорайджакъ олсанъыз, келип соранъыз, – деп джевап бердим.
Акъшам дешет келеджек, саба ачылгъандже олар гъайып олып кетеджеклер. Бизни чайпагъанларнынъ такъдири, бизни талагъанларнынъ къысмети ойледир.
Дума акъкъында пейгъамберлик. Сеир тарафтан манъа къычыралар: – Эй, къаравул! Гедже даа чокъ сюреджекми? Эй, къаравул! Гедже тез битеджекми?
Арабистан акъкъында пейгъамберлик. Эй, Дедан керванлары! Арабистан орманында геджеленъиз!
Яман адам – озь ёлуны, беля кетирген киши – озь къара ниетлерини ташласын ве РАББИге, Алламызгъа, къайтсын. Рабби мераметли олып, оны багъышлайджакъ.
Эписи бугъаларыны ольдюринъиз, союлмагъа кетсинлер! Башларына беля! Оларнынъ куню, джеза аладжакъ заманлары кельди!
Оларгъа шойле джевап бер: «Озюмнен ант этем, – дей РАББИ-ТААЛЯ. – Мен гунакярнынъ олюмини истемейим, амма онынъ ярамай ёлларындан къайтып, яшайджагъыны истейим. Къайтыныз! Озь яман ёлларынъыздан къайтынъыз! Исраиль халкъы, сиз ольмек керексинъизми?»
Бакъынъыз, шу кунь кельди! Башынъызгъа олюм кельди! Таякъ чечекленди, юзьсюзлик чокълашты.
Вакъыт кельди, кунь якъынлашты! Сатын алгъан къуванмасын, саткъан агъламасын. Оларнынъ бутюн сюрюсине гъазап тюшеджек.
Овадьянынъ руясы. РАББИ-ТААЛЯнынъ Эдом акъкъында айткъанлары будыр. – Биз РАББИден бир хабер алдыкъ, халкъларгъа хаберджи ёллангъан: «Турунъыз, Эдомгъа къаршы дженкке чыкъайыкъ!»