21 ве РАББИнинъ гъазабындан къоркъып, шуретли буюклигинден сакъланып, къая чатлакъларына киреджеклер, ер дерелерине тюшеджеклер. РАББИ ер юзюни сарсытмагъа келеджек вакъытта ойле оладжакъ.
Ябанджыларнынъ отьлери патлай, къалтырап, сакълангъан ерлеринден чыкъалар.
Олар озенлернинъ къуругъан агъызларында, ердеки тешиклерде, къая къобаларында яшайлар.
Дюньяны сарсытыр, темеллерини титретир.
– Меним Шуретим кечкенде, Мен сени къаянынъ чатлагъына къоярым. Янынъдан кечмегенимдже, устюнъни къолумнен къапатырым.
– Меним гогерджиним якъынлашылмаз ерде, юксек къаялар араларындадыр! Юзюнъни косьтер манъа, сесинъни эшиттир! Сесинъ не татлы, юзюнъ не гузельдир!
РАББИнинъ гъазабындан ве шуретли буюклигинден къоркъып, къаяларгъа кет, ер тюбюнде сакълан.
РАББИ ер юзюни титретмеге келеджек вакъытта адамлар Онынъ гъазабындан къоркъып, шуретли буюклигинден сакъланып, къая чатлакъларына киреджек, ер чукъурларына тюшеджеклер.
О вакъыт кок къапулары ачыладжакъ; ер юзюнинъ темеллери сарсыладжакъ. Дешет къычырувындан къачкъанлар чукъургъа тюшеджек; чукъурдан чыкъкъанлар къапкъангъа тюшеджек.
РАББИ: – Энди тураджагъым, юкселеджегим, не къадар устюн олгъанымны косьтереджегим, – дей.
Олар учып келеджек, тик вадийлерни ве къая чатлакъларыны толдураджакълар, бутюн тикенли чалыларгъа ве эписи яйлаларгъа къонаджакълар.
– Энди оларны тутмагъа чокътан-чокъ балыкъчыларны ёллайым, – дей РАББИ. – Сонъ чокътан-чокъ авджыларны ёлларым да, оларны эр дагъдан, эр байырдан, эр къаянынъ чатлакъларындан къуваларлар.
Авен шеэринде Исраильни гунагъа батыргъан ибадет тёпелери ёкъ оладжакъ, къурбан ерлеринде когемликнен кийик отлар оседжек. О вакъыт анда яшагъанлар дагъларгъа: «Бизни къапатынъыз!», байырларгъа: «Устьлеримизге тюшюнъиз!» – дейджеклер.