22 РАББИ Мысырны ураджакъ, амма ургъан сонъ яхшы этеджек. Олар РАББИге къайтаджакълар, О оларнынъ ялваргъаныны эшитеджек ве оларны тедавийлейджек.
– Артынъа къайт да, Хизкиягъа, халкъымнынъ укюмдарына, шойле айт: «РАББИ, Бабанъ Давутнынъ Алласы бойле дей: Мен сенинъ дуваларынъны эшиттим, козь яшларынъны корьдим. Мен сени тедавийледжегим. Учюнджи куню РАББИнинъ Сарайына кетеджексинъ.
Къудретлиге айлансанъ, янъыдан котерилирсинъ, тек яманлыкъны чадырынъдан узакълаштыр.
О, эм яралар, эм яраларны сарар. Урса биле, къоллары шифа берер.
сенинъ, халкъынънынъ ве эписи хызметчилеринънинъ устюне чыкъарлар».
О куню Рабби кене къолуны узатаджакъ ве Озь халкъынынъ сагъ къалгъанларыны Ашшур ве Мысырдан, Патрос ве Хуштан, Элам ве Шинардан, Хамат ве денъиз адаларындан къайтараджакъ.
О куню буюк бору чаладжакъ ве Ашшур топрагъында гъайып олгъанлар ве Мысыр топрагъына сюргюн этильгенлер къайтаджакъ, Ерусалимдеки азиз дагъ устюнде РАББИге ибадет этеджеклер.
Ай, кунеш киби, ярыкъ береджек, кунеш исе еди къат кучьлю, еди куннинъ ярыгъы киби, нур сачаджакъ. О куню РАББИ халкъынынъ яраларыны сараджакъ, агъыр яраланувларыны тедавийлейджек.
РАББИ бойле дей: – Мысырлыларнынъ топлагъан шейлери, хушлуларнынъ алыш-веришнен къазангъанлары, юксек бойлу шевалылар да санъа кечип, сенинъки оладжакълар. Олар артынъдан кетеджеклер, зынджырларынен келип, огюнъде ерге тюшеджеклер, санъа: «Алла тек сеннен, башкъа алла ёкъ», – деп ялвараджакълар.
Яман адам – озь ёлуны, беля кетирген киши – озь къара ниетлерини ташласын ве РАББИге, Алламызгъа, къайтсын. Рабби мераметли олып, оны багъышлайджакъ.
Арекетлерини корьдим, амма оларны яхшы этеджегим, ёл косьтереджегим, онынъ ве агълагъанларынынъ юреклерини аладжагъым,
Бу халкънынъ акъылларыны токъал эт, къулакъларыны тыкъат, козьлерини къапат. Козьлеринен корьмесинлер, къулакъларынен эшитмесинлер, юреклеринен анъламасынлар. Оларны тедавийлемеге Манъа ялвармасынлар.
РАББИ-ТААЛЯ шойле дей: Къыркъ йыл кечкен сонъра, Мен дагъытылгъан мысырлыларны башкъа халкъларнынъ арасындан топлайджагъым.
Аллагъа къаршы чыкъкъаны ичюн, Самарие шеэри джезаланаджакъ. Анда яшагъанлар къылычтан оледжек, къучакъ балалары парчаланаджакъ, юклю къадынларынынъ къурсакълары ярыладжакъ.
Сонъра Мен кетип, ериме къайтаджагъым. Олар озь къабаатларыны танып, Мени къыдырмагъандже, Мен еримде къаладжагъым.
– Эки куньде бизни яхшы этер, учюнджи куню аякъкъа турсатыр, ве биз Онынъ огюнде яшармыз.
Энди корюнъиз: Керчектен де, Мен – Одыр! Менден гъайры алла ёкъ! Мен ольдюрем, Мен де яшайыш берем, Мен урам, Мен де тедавийлейим. Меним къолумдан кимсе къуртарып оламаз.
Эр бир тербие озь вакътында къуванч дегиль, къайгъы киби корюне. Амма бир вакъыттан сонъ, тербие алгъанлар барышыкъ ве догърулыкъ берекетини джыялар.