14 РАББИ оларнынъ акъылларыны ойнатты, олар, сархош озь къускъагъында насыл тапталса, айны Мысырны да бутюн ишлеринде ёлдан урдылар.
Мына, энди РАББИ сенинъ эписи пейгъамберлеринънинъ агъызларына яланджы рухны къойды. Лякин РАББИ сен ичюн къаза-беля азырлады.
Къудрет ве енъиш Ондадыр, эм ёлдан ургъан, эм ёлдан урулгъан адам Онынъ къолундадыр.
Олар къаранлыкъта, ярыкъ олмагъан ерде къармаланыр, О, оларны, сархошлар киби, шалтыр-шултыр юрсетир.
Адамны акъыл-ферасетине коре макътайлар, къара юрекли адамгъа исе нефретнен бакъалар.
– Мысырлыларгъа къаршы мысырлыларны ёллайджагъым, къардаш къардашына, дост достуна, шеэр шеэрге, падишалыкъ падишалыкъкъа къаршы дженк этеджеклер.
Ер юзю, сархош киби, тентир-ментирдир, чалаш киби саллана. Онынъ къабаатлары пек агъыр, оларнынъ тюбюнде йыкъыладжакъ, бир даа турамайджакъ.
Онынъ ичюн Мен бу халкъкъа эвель олмагъан шейлерни япмагъа девам этеджегим; акъыллы адамларынынъ акъылы гъайып оладжакъ, анълагъан адамларынынъ анълавы ёкъ оладжакъ.
Халкъымны къылынгъан балаларгъа ошагъан адамлар къыйнайджакъ! Оларгъа апайлар эфендилик этеджек! Эй, халкъым! Ёлбашчыларынъ сени ёлдан уралар, янълыш ёлундан алып кетелер.
Халкънынъ ёлбашчылары оларны ёлдан урдылар, артларындан кеткенлер гъайып олдылар.
Оларгъа бойле айт: – Ордуларнынъ РАББИси, Исраильнинъ Алласы бойле дей: «Ичинъиз, сархошланынъыз, къусунъыз ве ерге йыкъылынъыз. Мен сизге къаршы ёллайджакъ къылычнынъ огюнде ерден турманъыз».
Моавны сархошлатынъыз, РАББИге къаршы котерильди де! Къускъагъы ичинде ятсын, масхара олсун.
– Эй, имансыз ве бозукъ адамлар! Не вакъыткъадже сизлернен оладжам?! Не къадаргъадже сизлерге даянаджам?! Баланы бу ерге, Меним алдыма кетиринъиз! – деди Иса.
Шу себептен Алла оларгъа къудретли бир ялан ёллайджакъ, ве олар ялангъа инанаджакълар.
Лякин Алла Авимелек ве Шекем сакинлерининъ арасына бир яман рух йиберди, ве шекемлилер Авимелекке хаинлик япып башлады.