11 Моав ичюн ичим-багърым, сантыр киби, инълей, Кир-Херес ичюн юрегим сызлай.
Моав ичюн юрегим агълай. Андан къачкъанлар Цоар шеэрине, Эглат-Шелишьягъа кельдилер. Агълай-агълай, Лухит ерине котерилелер, Хоронаим ёлунда багъырып, дешетли айкъыралар.
Шунынъ ичюн белимни аджджы агъры тутты, дерди туткъан къадын киби, дерттен чекишем. Эшиткенимден мен пек кедерлендим, корьгенимден пек къасеветлендим.
Коклерден бакъ, азиз ве шанлы булунгъан еринъден бизни корь. Гъазабынънен къудретинъ къайда? Шефкъатынънен мераметинъ менден узакълашты.
Эфраим къыйметли огълум дегильми, аджеба? Джан-юректен севген балам дегильми? Онъа къаршы чокъ кере айткъан олсам да, оны ич бир вакъыт унутмадым, онынъ ичюн ичим-багърым яна, онъа мерамет косьтеририм, – дей РАББИ.
Ах, ичим-багърым, ичим-багърым! Юрегим яна, юрегим сызлай, сусып оламайым! Джаным боразан сесини, дженк давушларыны эшите!
Онынъ ичюн Моав акъкъында агълайым, бутюн Моав акъкъында фигъан къопарам, Кир-Херес шеэри акъайлары артындан ынъранам.
– Онынъ ичюн юрегим, къавал киби, Моав ичюн инълей, юрегим, къавал киби, Кир-Херес адамлары ичюн агълай. Бутюн къазангъан байлыгъы гъайып олды.
Бакъ, я РАББИ, мен ярамайым; ичим-багърым тарсыкъа, юрегим яна; инатлыкънен Санъа къаршы чыкътым, шимди исе тышарыда къылыч балаларны кесе, эвимде олюм мени беклей.
Сени насыл къалдыраджагъым, эй, Эфраим? Насыл ташлайджагъым сени, эй, Исраиль? Сени, Адма шеэрини киби, къалдырмагъа мумкюнимми? Цевоим шеэрине япкъанымны санъа япайыммы? Ичимде юрегим сызлады, аджыгъан дуйгъуларым алевленди!
Эгер сиз Месихте теселли тапсанъыз, эгер Онынъ севгиси сизни юреклендирсе, эгер Мукъаддес Рухнен сизинъ араларынъыз якъын олса, эгер сизинъ ичинъизде назик севги ве шефкъат олса,