4 сен Вавилоннынъ падишасыны мыскъыллап, онынъ акъкъында бойле йырлайджакъсынъ: – Залым ёкъ олды, гъазабы да битти.
РАББИнинъ Сарайындаки бутюн савутларны, буюги-кучюгини де, РАББИнинъ Сарайындаки къыйметли шейлерни де, падишанынъ ве башлыкъларынынъ байлыкъларыны, – эр бир шейни о, Вавилонгъа алып кетирди.
Амоцнынъ огълу Ешаянынъ Вавилон акъкъында айткъан пейгъамберлиги.
Бойле этип, падишалыкъларнынъ гузеллиги Вавилон, къасдийлилер гъурурлангъан дюльберлиги, гъайып оладжакъ, Алла ёкъ эткен Содом ве Гоморагъа ошайджакъ.
дюньяны сахрагъа чевирген, шеэрлерини йыкъкъан, эсирлерини запт этип, эвлерине йибермеген адам бумы?»
РАББИ яман адамларнынъ таягъыны къырды, кучьлюлернинъ акимиетини йыкъты.
Падиша ачувында халкъларны токътамаздан ура, гъазабында миллетлерни даима чекиштире эди.
Къувалангъан моавлыларым сеннен берабер яшасын, оларны залымлардан сакъла». Залымнынъ сонъу келеджек, зулум битеджек, чекиштиргенлер ер юзюнден гъайып оладжакъ.
Къоркъунчлы бир шейни корьдим: адамлар бири-бирине хаинлик этелер, душманлар орталыкъны урып йыкъалар. «Эй, Элам, кель мында! Эй, Мадай, шеэрни алкъагъа ал! Бутюн ич чеккенлерини токътатаджагъым».
Къасдийлилернинъ къызы! Къаранлыкъкъа кет, индемейип отур. Эндиден сонъ санъа: «Падишалыкъларнынъ ханым-эфендиси», – демейджеклер.
Сени чекиштиргенлерге озь этлерини ашатаджагъым, тазе шараптан киби, озь къанларындан сархош оладжакълар. О заман эр бир джан биледжек ки, Мен – РАББИ, сенинъ Къуртарыджынъ, сени сатын алгъан Батыр, Якъупнынъ Алласыдырым.
Не ичюн сизни яраткъанны, коклерни кергенни, ер юзюне темель къойгъан РАББИни унутасынъыз? Не ичюн сизни ёкъ этмеге азырлангъан залымнынъ ачувындан даима, эр кунь къоркъып отурасынъыз? Къана, не ерде залымнынъ ачувы?
Оны сени чекиштиргенлерге береджегим. Санъа: «Ерге тюш, устюнъден кечейим», – айткъанларда, ерге тюштинъ, ве олар устюнъден, топракъ ве сокъакътан киби, келе-кече эдилер. Энди оларнынъ къолуна ачувым савутыны къояджагъым.
Сенинъ догърулыгъынъ къавий оладжакъ, зорбалыкъ сенден узакълашаджакъ, ич бир шейден къоркъмайджакъсынъ, дешет де санъа якъынлашмайджакъ.
Мидьян йыкъылгъан куню киби, халкъкъа агъырлыкъ эткен боюндырыкъны ёкъ эттинъ, омузларыны ургъан сопаны ве залымнынъ таягъыны Сен къырдынъ.
Бутюн ер юзюндеки падишалыкъларынынъ козюнде олар джиренч ве къоркъунчлы бир шей оладжакълар. Оларны яманлайджакълар, устьлеринден куледжеклер, эр къувалангъан ерлерде оларны мыскъыллайджакъ ве къаргъайджакълар.
Къомшуларынынъ эписи ве адыны таныгъан эр кес, агъланъыз! «Къудрет таягъы, шуретли аса парчаланды», – денъиз.
Вай-вай-вай! Алтын бозулды, энъ яхшы алтын къара олды; азиз ташлар эр сокъакъ бою тёкип-сачылды.
Гъазапнен ве ачувнен Мен сени джезалагъанымда, сени мыскъыллайджакъ ве яманлайджакълар, чевренъдеки халкъларгъа сен дерс ве къоркъунчлы шей оладжакъсынъ. Мен, РАББИ, буны айттым.
О, даа эписи адам огъулларыны, къайда яшамасалар да, кийик айванларны ве кок къушларыны сенинъ къолунъа берди ве сени оларнынъ эписине акимдар этти. Бу алтын баш – сенсинъдир!
Ливанда япкъан зорбалыгъынъ, айванларны къоркъузгъан залымлыгъынъ озюнънинъ башынъа тюшеджек, чюнки сен инсан къаныны тёктинъ, мемлекетлерни боздынъ, шеэрлерни ве анда яшагъанларны ёкъ эттинъ.
Къадын Алланынъ халкъы къанындан ве Исанынъ шаатлары къанындан сархош олгъаныны корьдим. Оны корьгенимде, пек шаштым.
дейджеклер: – Беля, беля буюк шеэрге! Индже кетен, мор ве ачыкъ къырмызы урбалар кийген, алтын, къыйметли таш ве инджилернен яраштырылгъан!
Эй, коклер, азизлер, эльчилер ве пейгъамберлер! Энди къуванынъыз, чюнки Алла шеэрни джезалады, акъкъынъызны алды.