24 Ордуларнынъ РАББИси ант этти: – Не япмагъа ниетленсем – о оладжакъ, не этмеге тюшюнсем – о беджериледжек.
Тюшнинъ фыравун ичюн эки кере текрарланувы – Алланынъ сёзю акъикъий ве Алла буны тезден япаджагъы демектир.
О – бирден-бир. Эгер О, бир шей япмагъа истесе, ким Онъа къаршы чыкъаджакъ? Джаны не истесе, оны япар!
Озь аджайип шейлерини унутылмайджакъ этип яратты, РАББИ мераметли ве шефкъатлы!
РАББИден къоркъунъыз, эй, Онынъ азизлери! Ондан къоркъкъан адам ич мухтадж олмаз.
Сенинъ шаатлыкъларынъ пек ишанчлыдыр, Эвинъе эбедий мукъаддеслик яраша, я РАББИ!
ве: – Къолларым РАББИнинъ тахтына тараф котерильгенлери ичюн, РАББИ Амалекке къаршы несильден несильге дженк этеджек, – деди.
Адамнынъ юрегинде чокъ ниет бар, лякин РАББИнинъ мурады ерине келир.
Адамларнынъ икмети, анълайышы, насиаты – РАББИнинъ огюнде бош шей.
Ашшургъа беля! Оны, таякъны киби, къолумда тутам, ачувымда ве гъазабымда халкъларны джезалайым!
Къайдалар сенинъ акъыллы адамларынъ? Ордуларнынъ РАББИси Мысыр акъкъында насыл къарар чыкъаргъаныны энди санъа айтсынлар, оны эр адам бильсин.
Ехуданынъ топрагъы Мысырны дешетке кетиреджек. Ордуларнынъ РАББИси Мысырнен не япкъаныны хатырлагъан эр кес къоркъудан къалтырайджакъ.
– Меним фикирлерим – сизинъ фикирлеринъиз дегиль, туткъан ёлларынъыз – Меним ёлларым дегиль, – дей РАББИ.
– Амма ер юзюне коре кок не къадар юксек олса, Меним ёлларым да сизинъ ёлларынъызгъа коре, фикирлерим де сизинъкине коре о къадар юксектир!
Юрегининъ ниетлерини беджермегендже, РАББИнинъ ачувы ятышмаз. Сиз буны сонъки куньлерде ачыкъ анълайджакъсынъыз.
Мен ниетлеримни ве сизлерге япаджакъларымны билем, – дей РАББИ. – Мен сизге яманлыкъ дегиль де, яхшылыкъ этмеге, келеджек ве ишанч бермеге ниетленем.
Онынъ ичюн, Мысырда яшагъан эписи ехудалылар, РАББИнинъ сёзюни динъленъиз: Мына, буюк Адымнен ант этем, – дей РАББИ. – Эндиден сонъ бутюн Мысыр топрагъында ич бир ехудалы Адымны айтмайджакъ, «РАББИ-ТААЛЯнен ант этем!» – деп ант этмейджек.
Шунынъ ичюн Эдом акъкъында РАББИнинъ къарарыны, Теман шеэринде яшагъанлар акъкъында ниетини эшитинъиз! Керчектен де, къой-эчкилернинъ энъ уфакъларыны да хырсызлайджакъ, яшагъан ерлерини бом-бош къалдыраджакълар.
Шунынъ ичюн Вавилон акъкъында РАББИнинъ къарарыны, къасдийлилернинъ топрагъы акъкъында ниетини эшитинъиз! Керчектен де, къой-эчкилернинъ энъ уфакъларыны да хырсызлайджакъ, яшагъан ерлерини бом-бош къалдыраджакълар.
Рабби буюрмаса, адам бир шей айтып, беджерирми?
Энди Мен, РАББИ, айтаджагъым, эм де Меним сёзлерим кечикмейип ерине келеджектир. Исьянджы халкъ, сизинъ куньлеринъизде эр бир айткъан сёзюмни ерине кетиреджегим! Бойле дей РАББИ-ТААЛЯ».
Сен Исраиль дагъларында аскерлеринънен ве халкъларынънен берабер йыкъыладжакъсынъ. Мен сени чешит тюрлю кийик айванларгъа ве къушларгъа аш оларакъ береджегим.
Шеэрде телюке сигналыны бору чалгъанда, халкъ къоркъмазмы? РАББИнинъ разылыгъы олмайып, бир шеэрнинъ башына беля тюшерми?
РАББИ Якъупнынъ шуретинен ант этти: – Керчектен де, онынъ япкъан ишлеринден ич бирини бир вакъыт унутмайджагъым.
О вакъытта Иса сёзюни девам этти: – Бабам, кок ве ернинъ Раббиси! Шуретлейим Сени, чюнки Сен шуны акъыллылар ве бильгилилер ичюн гизли эттинъ, кучюк балаларгъа исе ачтынъ!
Сен Озь къудретинънен ве ираденънен эвельден бельгилеген ишлернинъ эписини беджердилер.
Алла бизге Озь гизли истегини ачып берди; Озь эйи разылыгъына коре, О, истегини Месихтен беджермеге эвельден акъылына къойды.
Лякин эгер биз инансакъ, раатлыкъ ерине кирермиз. Инанмагъанлар акъкъында исе Алла бойле деген: «Мен гъазапланып, ант эттим: “Олар мытлакъа Меним раатлыкъ ериме кирмейджеклер”». Дюнья яратылгъандан берли Алла бутюн ишлерини битирди.
Олар Исраильнен дженк этсинлер деп, РАББИ Озю оларнынъ юреклерини къаттырды. РАББИ Мусагъа буюргъаны киби, оларны аджымайып ольдюрип ташламакъ, бутюнлей ёкъ этмек керек эди.