23 – Онынъ топрагъыны кирпилерге береджегим, батакълыкъкъа чевиреджегим, орталыкъны йыкъаджагъым, сипиркинен киби сипиреджегим, – дей Ордуларнынъ РАББИси.
Шунынъ ичюн Мен Еровоам эвине белялар ягъдыраджагъым, Исраильде яшагъан Еровоамнынъ союнда эр бир акъайны: къул олсун, азат олсун, – оларнынъ эписини ольдюреджегим. Тезекни насыл бутюнлей якъалар, Мен Еровоамнынъ сюлялесини бутюнлей якъаджагъым.
Самариени ве Ахавнынъ союны насыл ёкъ эткен олсам, Ерусалимни де бойле ёкъ этеджегим. Чанакъны насыл ичинден-тышындан темизлеп сюртелер, Ерусалимни де ойле сюртерим.
Анда бир даа ич кимсе яшамайджакъ, несиллерден несиллерге ич кимсе отурмайджакъ, араплар чадырларыны къоймайджакъ, чобанлар айванларынен раатланмайджакъ.
Агъланъыз! РАББИнинъ куню якъындыр! Эр шейни йыкътыраджакъ Къудретлининъ кучю келе!
Денъиз ялысындаки сахра акъкъында пейгъамберлик. Негев ериндеки боран киби, о, сахра тарафындан, къоркъунчлы топракътан келе.
Эписи тарафлардан онъа барынъыз, анбарларыны ачынъыз, богъдай кебени киби, эписини бир ерге топланъыз, оны бутюнлей ёкъ этинъиз, ондан бир шей къалдырманъыз.
Шимальден онъа къаршы бир халкъ котерильди, о, онынъ топрагъыны бакъымсыз этеджек, анда не адамлар, не айванлар яшайджакъ, эписи долашып кетеджек.
– ве айт: «Я РАББИ! Бу ерни ёкъ этеджегинъни, ичинде не инсан, не айван къаладжагъыны, о ер эбедиен бакъымсыз оладжагъыны айттынъ».
О ерлерде сюрюлер раатланаджакъ, чешит тюрлю кийик айванлар ятаджакъ. Пугъулар ве кирпилер шеэр диреклерининъ капителлеринде къонаджакъ, пенджерелеринден оларнынъ сеслери эшитиледжек, босагъалар оба-оба чёплюкке толаджакъ, къапуларнынъ кедр къаплары ёкъ оладжакъ.
Онынъ артындан башкъа бир мелек учып келе ве бойле дей эди: – Ёкъ этильди! Бутюн халкъларгъа озь сынъырсыз ахлякъсызлыгъыны, сархош эткен шарапны киби, ичмеге берген буюк Вавилон шеэри ёкъ этильди!
О, кучьлю бир сеснен багъырып: – Ёкъ этильди! Буюк Вавилон ёкъ этильди! О, шейтанларнынъ эви, эр тюрлю арам рухнынъ сакълангъан ери, эр бир арам къушнынъ ювасы, эр тюрлю арам ве игренч айванларнынъ къобасы олды.