17 Иште, оларгъа къаршы, кумюшни ич бир шей ерине корьмеген, алтынны севмеген мадайлыларны котереджегим.
Хошеа докъузынджы йыл падишалыкъ эткенде, Ашшур падишасы Самарие шеэрини къолгъа алды ве исраиллилерни Ашшур мемлекетине сюргюн этти, оларны Халах еринде, Гозаннынъ озени янындаки Хаворда ве мадайлыларнынъ шеэрлеринде ерлештирди.
Къоркъунчлы бир шейни корьдим: адамлар бири-бирине хаинлик этелер, душманлар орталыкъны урып йыкъалар. «Эй, Элам, кель мында! Эй, Мадай, шеэрни алкъагъа ал! Бутюн ич чеккенлерини токътатаджагъым».
– Мен оны шимальден алып кетирдим; бакъынъыз, о кельди. О, куньдогъуштан Меним Адымны чагъырды. Башлыкъларны, чамур киби, эзе, чёльмекчи балчыкъны баскъаны киби, таптай.
Зимрийнинъ эписи падишаларына, Элам топрагъынынъ эписи падишаларына ве Мадай топрагъынынъ эписи падишаларына;
Шимальден онъа къаршы бир халкъ котерильди, о, онынъ топрагъыны бакъымсыз этеджек, анда не адамлар, не айванлар яшайджакъ, эписи долашып кетеджек.
Шунынъ ичюн яш огъланлары сокъакъларында сериледжек, эписи аскерлер о куню ёкъ этиледжеклер, – дей РАББИ.
къолларында яй ве мызракъ туталар, олар шефкъатсыз ве мераметсиздир. Сеслери, денъиз киби, шамата къопаралар; аскерлер атларында секирелер, бир адам киби, сыра-сыра тизилелер, санъа къаршы, эй, Вавилон халкъы, дженкнен чыкъалар.
Мына, Мен буюк халкъларны котерип ве топлап, оларны шималь топрагъындан Вавилонгъа кетиреджегим. Олар шеэрге къаршы ерлешип, оны запт этеджеклер. Окълары – уста аскерлер кибидир, бири гъаниметсиз къайтмайджакъ.
Окъларынъызны къайранъыз, окълукъларынъызны толдурынъыз. РАББИ Мадай падишаларынынъ рухуны къозгъады, Вавилонны ёкъ этмеге ниетленди. РАББИ оны джезалай, Озь Сарайы ичюн джезалай.
Мына оларнынъ тарифи: Мене – падишалыкъ эткен куньлеринъни Алла сайды ве онынъ сонъуна чекти.