3 Къуртулыш чокъракъларындан къуванчнен сув аладжакъсынъыз.
Яманлыкъ япкъанлар къырылып ташланаджакъ, РАББИден джевап беклегенлер исе ер юзюнинъ саиплери оладжакълар.
Сен мени энъ терен чукъургъа къойдынъ, къаранлыкъ, тюпсюзлик ичине ташладынъ.
– Севгилим яш йигитлернинъ арасында – орман тереклерининъ арасында бир алма тереги кибидир. Онынъ кольгесинде отурмагъа севем, мейваларынынъ дамы агъзым ичюн татлыдыр.
Дагъларда озенлерни акъызаджагъым, вадийлерде чокъракъларны ачаджагъым, сахраны – гольге, къуру топракъны – сув акъкъан ерге чевиреджегим.
Ачлыкъ чекмейджеклер, сувсамайджакълар, оларны сыджакънен кунь къырмайджакъ. Оларны Аджыгъан оларгъа ёл косьтереджек, сув чокъракъларына алып келеджек.
– Халкъым эки яманлыкъ япты: Мени, джанлы сувлар чокърагъыны быракъты, озьлерине сув тутмагъан, чатлакъ хавузлар къаздылар.
Озен акъаджакъ ерлерде чешит айванлар къайнашаджакъ. Анда пек чокъ балыкъ оладжакъ, чюнки мында бу озеннинъ акъымы келеджек. Озен акъкъан ерде яшайыш оладжакъ.
О куню Давутнынъ сою ичюн ве Ерусалимде яшагъанлар ичюн бир чокъракъ ачыладжакъ. Онынъ ярдымынен адамларгъа гуналарындан ве арамлыкъларындан темизленмеге мумкюн оладжакъ.
Онынъ ачыкъ къоллулыгъындан биз эпимиз яхшы бахшышлар бир-бири артындан алдыкъ.
Мелек манъа буллюр киби тыныкъ яшайыш озенини косьтерди. О, Алланынъ ве Къозунынъ тахтындан чыкъа
Рух ве келин: – Кель! – дейлер. Эшиткен адам да: – Кель! – десин. Сувсагъан адам кельсин, истеген адам яшайыш сувуны бедава алсын.
Тахтнынъ ортасындаки Къозу, чобан киби, оларны бакъаджакъ ве яшайыш сувлары олгъан чокъракъларгъа алып бараджакъ. Алла оларнынъ козьяшларыны бутюнлей силеджек.
Ханна дува окъуп, бойле деди: – Сен, РАББИ, манъа къуванч бересинъ, къуветим Сенден келе! Душманларымнынъ устюнден кулем – Сен мени олардан къуртардынъ!