Biblia Todo Logo
အွန်လိုင်း သမ္မာကျမ်းစာ

- ကြော်ငြာတွေ -




Ешая 10:6 - Мукъаддес Китап

6 Оны имансыз миллетке, Мени ачувландыргъан халкъкъа къаршы ёллайджагъым; оны бутюнлей чайпамагъа, эр шейини тартып алмагъа, оны, сокъакътаки чамурны киби, таптамагъа буюраджагъым.

အခန်းကိုကြည့်ပါ။ ကော်ပီ




Ешая 10:6
38 ပူးပေါင်းရင်းမြစ်များ  

Мен оларны тозгъа айландырам, ердеки топракъ киби япам, сокъакъ чамурыны киби таптап эзем.


Бундан да гъайры, мен бу ерлерни йыкъмагъа Алланынъ эмиринен кельдим. РАББИ манъа: «Шу мемлекетке бар да, оны ёкъ эт», – деди.


Ехуданынъ топрагъы Мысырны дешетке кетиреджек. Ордуларнынъ РАББИси Мысырнен не япкъаныны хатырлагъан эр кес къоркъудан къалтырайджакъ.


Раббининъ куню, Ордулар РАББИсининъ куню кельди; Руя вадийинде шашмалайлар, къыйналалар ве теляшланалар; диварлар йыкъылалар, дагъларда къычыралар.


Ер юзюнде яшагъан адамлар оны арамлады, Къанунны таптадылар, низамнамени денъиштирдилер, эбедий Васиетни боздылар.


Рабби бойле деди: – Бу халкъ Манъа тек сёзлеринен якъын, Мени тек тиллеринен урьмет этелер. Юреклери исе Менден узакъ, инсанларнынъ буюргъанларыны тутып, Мени саялар, деп тюшюнелер.


Акъылсыз акъылсызлыкъ айта, акъылы-фикри яманлыкъкъа ынтыла, имансыз ишлер япа, РАББИни яманлай, ач адамгъа ашамагъа ёл бермей, сувсагъанны сувгъа тоюрмай.


Вай-вай-вай! Сен башкъаларны йыкъып ёкъ эте эдинъ, сени исе бир кимсе йыкъмады. Башкъаларны алдата эдинъ, сени исе бир кимсе алдатмады. Йыкъып битиргенинъден сонъ, сени де йыкъаджакълар, алдатып битиргенинъден сонъ, сени де алдатаджакълар.


Сиондаки гунакярларнынъ отьлери патлады, имансызлар къалтырап башлады: «Арамыздан эр шейни ашап битирген атешнинъ янында ким отурып олур? Арамыздан эбедий алевнинъ янында ким яшап олур?»


– Мен оны шимальден алып кетирдим; бакъынъыз, о кельди. О, куньдогъуштан Меним Адымны чагъырды. Башлыкъларны, чамур киби, эзе, чёльмекчи балчыкъны баскъаны киби, таптай.


Огъулларынъ арткъа ашыкъалар, сени йыкъкъанлар ве бошаткъанлар исе кетеджеклер.


РАББИ бойле дей: – Кучьлюнинъ элинден эсирлер алынаджакъ, зорбанынъ гъанимети олгъанлар да къуртарыладжакъ. Душманларынъа къаршы Мен чыкъаджагъым, Мен огъулларынъны къуртараджагъым.


Шунынъ ичюн РАББИнинъ гъазабы халкъына къаршы алевленди, Озь къолуны узатып, О, оларны урды. Дагълар титреди, олюлер, чёплюк киби, сокъакъларны толдурды. Бундан сонъ да РАББИнинъ гъазабы тынмады, къолу эп бир узатылгъандыр.


Олар, арсланлар киби, багъыралар, яш арсланлар киби, къычыралар. Багъырып, гъаниметни тутар да, алып кетер, ич кимсе къуртулып оламаз.


Багъыма нелер япаджагъымны сизге шимди айтаджагъым: къорасыны алып ташларым – барсын оны гъайып этсинлер, диварыны йыкъарым – барсын оны таптасынлар.


– Юзюмни бир Озюм бастым, халкълардан ич бири ёкъ эди янымда. Оларны ачувнен бастым, гъазапнен таптадым; къанлары урбаларыма сачрады, бутюн кийимлериме септирдим.


Ачувнен халкъларны таптадым, оларгъа гъазабымны тюшюрдим, къанларыны ерге акъыздым.


Лякин РАББИ санъа, халкъынъа ве бабанънынъ союна агъыр куньлерни берип, санъа Ашшурнынъ падишасыны алып кетиреджек. Эфраим Ехудадан айырылгъан заманындан берли ойле агъыр дегиль эди.


– Бала «бабам» ве «анам» айтмагъа огренмезден эвель, Дамаскнынъ байлыгъыны ве Самариенинъ гъаниметини Ашшур падишасынынъ огюне алып кетиреджеклер.


Ехуда бою акъып, оны сувгъа толдураджакъ, юксек котерилип, тап богъазына къадар етеджек. Топрагъынъны бойдан-бой къаплап аладжакъ о, эй, Иммануэл!


Шунынъ ичюн Рабби оларнынъ йигитлерине къуванмайджакъ, оксюзлеринен тул апайларыны аджымайджакъ, олар эписи имансыз ве яман, агъызларынен гуна япалар. Бундан сонъ да РАББИнинъ гъазабы тынмады, къолу эп бир узатылгъандыр.


Ордулар РАББИсининъ хышымы ер юзюни атеш киби сарды, халкъ атешке аш ерине олды, агъа къардашыны аджымай.


Мен эписи шималь халкъларыны чагъырып, топлайджагъым ве къулума, Вавилон падишасы Невукъаднеццаргъа ёллайджагъым, оларны бу мемлекетке, анда яшагъанларгъа, чевресиндеки бутюн халкъларгъа къаршы алып кетиреджегим ве оларны ёкъ этеджегим. Оларны къоркъунчлы шей этип, масхара этеджегим, ве олар эбедиен харап оладжакълар, – дей РАББИ.


Бунъа бакъмадан, хаин къызкъардашы Ехуда юректен дегиль де, алдавнен Манъа къайтты, – дей РАББИ.


Бакъынъыз! Меним истегиме коре, – дей РАББИ, – олар мында, бу шеэрге къайтаджакълар. Олар бу шеэрге уджюм этип, оны запт этеджеклер ве якъаджакълар. Ехуданынъ шеэрлерини бакъымсыз ве адамсыз этеджегим.


Эй, Ерусалим, къуртулмакъ ичюн, юрегинъни яман шейлерден темизле. Къара ниетлеринъ ичинъде даа не къадар къаладжакъ?


Мысырда япкъан иши ичюн Мен онъа Мысырнынъ топрагъыны берем. О ордусынен берабер буны Меним ичюн япалар, – дей РАББИ-ТААЛЯ.


– Оларны чайпап ягъмалайджагъым, байлыгъыны тартып аладжагъым, йыкътырылгъан ве янъыдан къурулгъан шеэрлерге, халкъларнынъ арасындан топлангъан халкъкъа къаршы элимни узатаджагъым. Бу халкънынъ айван-маллары чокъ, олар дюньянынъ ортасында яшайлар».


Шева ве Дедан, Таршишнинъ алыш-веришчилери ве яш аскерлери сенден сорайджакълар: «Сен ягъмаламакъ ичюн кельдинъми? Хырсызламакъ, алтын-кумюшни алып кетмек, айван ве малларны тартып алмакъ ичюн орду топладынъмы? Чокъ гъанимет эльде этмек истейсинъми?»


Бунынъ эписини душманым кореджек, манъа: «Къайда РАББИ, сенинъ Алланъ?» – деп айткъан душман утанаджакъ. Оны, сокъакътаки чамур киби, таптайджакълар, козьлерим буны корип тояджакъ.


– РАББИ-Таалям, меним Мукъаддес Аллам! Чокътан берли Сен булунасынъ! Биз ольмейджекмиз! Я РАББИ, Сен къасдийлилерни тек бизни суд этмеге ёлладынъ. Меним Къаям! Оларны Ехуда халкъыны джезаламагъа йибердинъ.


Олар батырлар киби олур, сокъакълардаки чамур киби, дженкте душманларыны басаджакъ. РАББИ оларнен олгъаны ичюн, дженклешеджеклер ве атлыларны масхара этеджеклер.


Эй, экиюзьлюлер! Сизинъ акъкъынъызда айткъан Ешая пейгъамбернинъ сёзлери яхшы:


ကြှနျုပျတို့နောကျလိုကျပါ:

ကြော်ငြာတွေ


ကြော်ငြာတွေ