34 сыкъ орманларны демирнен кеседжек. Къудретли Алланынъ огюнде Ливан йыкъыладжакъ.
Орталыкъкъа къаранлыкъ тюшюресинъ, гедже ола, ормандаки айванлар авгъа чыкъа.
шуретли орманыны ве багъчасыны бутюнлей ёкъ этеджек; падиша озю олюм алдындаки хаста киби оладжакъ.
Юксек ве юксельтильген бутюн Ливан кедрлери ве эписи Башан эменлери,
– Ашшурлылар адамнынъ олмагъан къылычындан йыкъыладжакъ, адамнынъ олмагъан къылычы оларны ольдюреджек. Олар къылычтан къачаджакъ, яш огъланлары къул оладжакъ.
Ер юзю зарлана, къуруп къала, Ливан дагълары солып къалды, Шарон тегизлиги къуру сахрагъа чевирильди, Башан ери ве Къармел дагъларынынъ тереклери япракъларыны тёкти.
Къулларынънен Раббини ашаладынъ ве: «Чокътан-чокъ арабаларымнен дагъларнынъ тёпесине, Ливаннынъ къаяларына чыкътым, юксек кедр тереклерини кестим, энъ яхшы кипарислерини кестим. Онынъ энъ юксек тёпелерине кельдим, багъынынъ гурь ерине кирдим.
Алланынъ Мелеги келип, Ашшур ордусынынъ 185 000 аскерини къырды. Адамлар саба тургъанда, бутюн аскерлер олип-серилип ята эди.
Санъа къаршы гъайып этиджилерни азырладым, эр бирининъ къолуна алетлерни бердим. Олар энъ яхшы кедр тереклеринъни кесип, атешке атаджакълар.
Энди моавлыларнынъ шурети ёкъ олды; Хешбон шеэринде: «Айдынъыз, оларны халкълар арасындан ёкъ этейик», – деп, оларгъа къаршы яманлыкъ япмагъа тюшюнелер. Сен де, Мадмен шеэри, гъайып оладжакъсынъ! Къылыч артынъдан келе!
Ашшургъа бакъ! О, Ливанда бир кедр тереги киби эди. Гузель даллы, япракълары кольгели ве юксек бойлу. Озь даллы тёпесинен булутларгъа узанды.
Терекнинъ кутюги тамырларынен къалдырмакъ эмир этильгени исе – Коклер падишалыкъ эткенини сен анълагъан сонъ, падишалыкъ сенде къаладжакъ демектир.
РАББИ шойле дей: – Олар кучьлю ве чокъ сайылы олса да, олар ёкъ этилип кетеджеклер. Мен сени азапларгъа огъраткъан олсам да, энди огъратмам.
Рабби Иса Озь къудретли мелеклеринен берабер коклерден кельгенде, Алла сизге, азап чеккенлерге, ве бизге раатлыкъ береджек.
Мелеклер исе, олардан не къадар кучьлю ве къудретли олгъанда, Раббининъ огюнде бу адамларны яманламайлар ве оларны суд этмейлер.
Сонъ мен коктен тюшеяткъан, булуткъа сарылгъан башкъа кучьлю бир мелекни корьдим. Онынъ башы устюнде кок къушагъы бар эди. Бети, кунеш киби, йылтырай, аякълары, атеш колонналары киби, эди.
Сонъ кучьлю бир мелек дегирмен ташына ошагъан буюк ташны котерип, денъизге атты ве бойле деди: – Буюк шеэр Вавилон бойле кучьнен атыладжакъ! Энди о асла олмайджакъ.