6 Баштан-аякъ сагъ еринъиз къалмады: сиярынты, яра излери, къанагъан яралар – темизленмеген, сарылмагъан, ягънен йымшатылмагъан!
Исраильде Авишалом киби дюльбер ве макъталгъан акъай ёкъ эди. Баштан-аякъ онынъ бир къусуры ёкъ эди.
О, эм яралар, эм яраларны сарар. Урса биле, къоллары шифа берер.
Агъзымны ачып, кинаели икяе айтарым, къадимий сырларны беян этерим:
Ай, кунеш киби, ярыкъ береджек, кунеш исе еди къат кучьлю, еди куннинъ ярыгъы киби, нур сачаджакъ. О куню РАББИ халкъынынъ яраларыны сараджакъ, агъыр яраланувларыны тедавийлейджек.
Адамнынъ юреги эр шейден алдатыджы ве пек бозукъ; оны ким анълап олур?
РАББИ бойле дей: – Сенинъ яранъ яхшы олмаз, хасталыгъынъ агъыр.
Не ичюн яраларынъ, аджджы хасталыгъынъ ичюн къычырасынъ? Чокътан-чокъ акъсызлыкъларынъ ве гуналарынъ чокълашкъаны ичюн, Мен буны башынъа тюшюрдим.
Лякин Мен бу шеэрге илядж ве шифа береджегим, оны яхшы этеджегим, оларгъа аманлыкъ ве акъикъат байлыгъыны ачаджагъым.
Халкъымнынъ джан яраларыны тек сёзде яхшы этелер; «Аманлыкъ! Аманлыкъ!» – дейлер, амма аманлыкъ ёкъ.
Чокъракъ сувны фышкъырткъаны дайын, Ерусалим де яманлыкъны фышкъырта. Анда зулум ве хырсызлыкъ токътамай, адамларнынъ азаплары ве яралары эр вакъыт козюм огюндедир.
Сенинъ яранъа илядж ёкъ, сени ургъан уруш – олюм ярасыдыр. Сенинъ акъкъынъда эшитеджек эр ким къуванып, эль чырпаджакъ, чюнки битмез ачувынъны дуймагъан кимсе къалмады.
Амма Адыма сайгъы косьтергенлер ичюн, догърулыкъ кунеши догъаджакъ ве нурларынен шифа кетиреджек. Ве сиз чыкъып, бакъылгъан бузавлар киби, сычрайджакъсынъыз.
Иса буны эшитип: – Эким сагъламларгъа дегиль, хасталаргъа керек, – деди.
Онынъ янына бара да, яраларыны шарапнен юва ве зейтюн ягъынен ягълап, багълап къоя. Сонъ оны озь къатырынынъ аркъасына отуртып, мусафирханеге алып бара ве анда бакъып тура.