5 Эй, РАББИни эп танымагъанлар! Сизлерни даа къайсы еринъизге урмакъ керек? Башларынъыз бутюн яра! Юреклеринъиз – хаста!
Падиша озь учюнджи эллибашыны ве элли аскерини йиберди. Учюнджи эллибашы келип, Ильяснынъ огюнде тизлерине йыкъылып, мераметини тилеп: – Эй, Алланынъ адамы! Меним джанымны ве бу сенинъ къулларынъ олгъан элли аскернинъ джанларыны аджы!
Белялар куньлеринде биле Ахаз падиша РАББИге къаршы япкъан озь гуналарына даа гуна къоша эди.
Падишаларымыз, башлыкъларымыз, руханийлеримиз ве баба-деделеримиз Къанунынъны беджермей эдилер. Сен оларны тенбиелеген олсанъ да, олар эмирлеринъе ве шаатлыкъларынъа къулакъ асмай эдилер.
Башлыкъларынъ къанунны бозалар хырсызларнен достлашалар. Оларнынъ эписи бахшышларны севе ве къапарларны къыдыра. Етимни къорчаламайлар, тул къадыннынъ давасы оларгъа барып етмей.
Эй, Исраиль огъуллары! о къадар инатлыкънен юзюнъизни чевирген РАББИнъизге къайтынъыз!
Анда отургъанларнынъ ич бириси: «Мен хастам», – демейджек; анда яшагъан халкънынъ гуналары багъышланаджакъ.
Амма халкъ оны Ургъангъа ялвармады, Ордулар РАББИсини къыдырмады.
Менашше – Эфраимни, Эфраим – Менашшени кемире, экиси де Ехудагъа къаршы баш котерелер. Бундан сонъ да РАББИнинъ гъазабы тынмады, къолу эп бир узатылгъандыр.
Хушлу озь терисининъ тюсюни, леопард озь лекелерини денъиштирип олурмы? Сизлер де, яманлыкъ япмагъа огренип, яхшылыкъ япып олурсынъызмы?
Адамнынъ юреги эр шейден алдатыджы ве пек бозукъ; оны ким анълап олур?
– Балаларынъызны бошуна джезаладым, олар тербиелеримни огренмедилер. Йыртыджы арслан киби, къылычларынъызнен пейгъамберлеринъизни ольдюрдинъиз.
Апайлары башкъа аллаларгъа къокъулы отларны якъкъанларыны бильген акъайлар, анда буюк топлашувда тургъан апайлар, Мысыр топрагъында, Патрос еринде яшагъан бутюн халкъ Йирмеягъа бойле джевап берди:
Я РАББИ, козьлеринъ акъикъатны корьмейджекми? Сен оларны урдынъ – олар такъаттан кесильмеди; къырып ташладынъ – джезаны къабул этмеге истемейлер, таштан къатты олдылар, тёвбе этмеге истемедилер.
пейгъамберлер ялан пейгъамберлик этелер, оларнынъ ярдымынен руханийлер башлыкъ этелер, халкъым да буны бегене. Амма сонъунда не япаджакъсынъыз?
Буюк олгъанларгъа барайым да, оларнен лаф этейим. РАББИнинъ ёлуны, Алланынъ Къануныны олар билелер. Лякин олар да боюндырыкъны къырдылар, багълавларыны узьдилер.
Керильген яй окъ атмагъа азыр олгъаны киби, тиллери ялан айтмагъа азырдыр; олар кучьлю, амма курешлери акъикъат ичюн дегиль, бир яландан башкъасына кечелер ве Мени бильмейлер, – дей РАББИ.
Шунынъ ичюн юреклеримиз сызлай, козьлеримиз бунарланды.
Арамлыгъынъ пек буюк. Мен сени чокъ темизлей эдим, амма сен темизленмединъ. Энди Меним гъазабым санъа тюшип, ятышмагъандже, сен арамлыгъынъдан темизленип оламазсынъ.
– Гъайып олгъанны къыдырып тападжагъым, адашкъанны арткъа къайтараджагъым, яралынынъ ярасыны багълайджагъым, хастаны тедавийлейджегим, амма семиз къавгъаджы союны ёкъ этеджегим. Оларны адалетли бакъаджагъым.
Сиз кучьсюзлерни такъатландырмайсыз, хасталарны яхшы этмейсинъиз, яралыларнынъ яраларыны багъламайсынъыз, ёлдан адашкъанларны арткъа къайтармайсынъыз, гъайып олгъанларны къыдырмайсынъыз. Сиз оларгъа серт ве мераметсизликнен башлыкъ этесинъиз.