20 Паалы ильванларынен олар гъурурландылар, олардан пис джиренч путларны яптылар. Шунынъ ичюн Мен ильванларыны олар ичюн арам япаджагъым.
РАББИ: «Мында Меним Намым оладжакъ», – дегенине бакъмадан, о, РАББИнинъ Сарайында чешит къурбан ерлерини къурды,
Менашше РАББИнинъ Сарайында озю яптыргъан Ашера путуны ерлештирди. Шу Сарай акъкъында РАББИ Давуткъа ве огълу Сулеймангъа: «Шу Сарайда ве Исраильнинъ бутюн къабилелеринден Мен сайлангъан Ерусалим шеэринде Меним Намым даима оладжакъ.
ве манъа чокъ тереклер азырлайджакълар. Мен къураджакъ эв буюк ве аджайип оладжакъ.
Бундан гъайры, руханийлернинъ ве халкънынъ эписи башлыкълары да чокъ имансыз шейлер яптылар, башкъа миллетлернинъ эписи писликлерининъ артындан юрдилер, РАББИ Ерусалимде азиз эткен Сарайыны арамладылар.
Лякин чокъ руханийлер, левийлилер ве сойлар башлыкълары, эвельки Сарайны корьген къартлар, бу Эвнинъ темели къоюлгъаныны корьгенде, пек къычырып агълай эдилер. Амма чокъ адамлар къуванчнен къычыра эдилер.
Бунъа къулакъ асынъыз, эй, бутюн халкълар! Эй, дюньяда яшагъанларнынъ эписи, буны эшитинъиз!
Давут Бат-Шеванен яткъан сонъ, Натан пейгъамбер онынъ алдына кельген сонъ, Давут бу дуваны окъуды.
Сонъ кумюшнен къаплангъан путларынъызны, алтыннен къаплангъан путларынъызны арам деп саяджакъсынъыз, пис шей киби, котерип атаджакъсынъыз, «Кет мындан», – айтаджакъсынъыз.
Деделеримиз Сени шуретлеген, азиз, шанлы Эвимиз бутюнлей янды, бутюн къыйметли шейлеримиз ёкъ олды.
Шилогъа не япкъан олсам, сиз ишангъан, Меним Адымнен адлангъан Эвиме, деделеринъизге ве сизге берген бу ерге де айнысыны япаджагъым,
– Ехуда огъуллары козюм огюнде яман шейлер япты, – дей РАББИ. – Адымнен адлангъан Эвимде пис шейлерни къойдылар ве оны арамладылар,
Душман энъ къыйметли шейлерине къолуны узатты; О, коре ки, Мукъаддес Ерине миллетлер кирелер; Сен исе, я Рабби, Сенинъ джемаатынъда олмагъа оларгъа разылыкъ бермединъ.
Рабби гъазабында Сион къызыны къара булутларнен къаплады; Исраильнинъ дюльберлигини коклерден ерге ташлады; ачувлангъан куню аякълары тургъан ерни акъылына биле кетирмеди!
Рабби къурбан ерини ред этти, Мукъаддес Еринден вазгечти; къавийлештирильген сарайларынынъ диварларыны душманларынынъ къолуна берди; РАББИнинъ Эвинде олар байрам куню дайын шамата эттилер.
Олар анда къайткъанда, андан эр арамлыкъны ве эр писликни котерип атаджакълар.
Урбаларынъны алып, озюнъе ренкли тёпелер яптынъ, анда да ороспулыкъ яптынъ. Ойле шейлер бундан эвель олмагъан эди, сонъра да олмаз.
Санъа ашамагъа берген ашларымны: энъ яхшы унны, зейтюн ягъыны ве балны, – сен оларгъа хош къокъулы бахшыш оларакъ кетирдинъ. Мына ойле шейлер олды! Бу – РАББИ-ТААЛЯнынъ сёзлери.
Олар даа шуларны Манъа къаршы яптылар: Меним Азиз Еримни арамладылар, Меним афталыкъ раатлыкъ куньлериме сайгъы косьтермедилер.
РАББИ-ТААЛЯ Исраиль халкъына шойле дей: «Бакъ, Мен бойле япаджагъым ки, Меним Азиз Еримни, кучюнъизнинъ къуванчыны, козь бебегинъизни, джанларынъызнынъ севинчини арамлайджакълар. Сизлерде къалгъан огъулларынъыз ве къызларынъыз исе къылычтан оледжеклер».
– Мен ант этем, – дей РАББИ-ТААЛЯ. – Меним Азиз Еримни писликлеринъизнен ве арамлыкъларынъызнен арамлагъанынъыз ичюн, Мен Озюм сизни ашалайджагъым, сизни аджымайджагъым, мерамет этмейджегим.
Мен олардан юзюмни чевиреджегим, ве олар Меним къыйметли еримни арамлайджакълар. Айдутлар анда кирип, оны арам этеджеклер.
РАББИ оларгъа: – Эвни арамланъыз, азбарларыны олюлерге толдурынъыз. Айды, кетинъиз! – деди. Олар чыкъып кеттилер ве шеэрдеки адамларны ольдюрип башладылар.
«Шу Эвни эвельки шуретинде корьгенлер аранъызда къалдымы? Онынъ шимдики алыны коресизми? Бу Эв козюнъизде ич бир шей киби корюнмейми?»
Сонъ девам этти: – Меним сизге бойле риджам бар: эр кес манъа дженк авындан бирер сыргъа берсин. Душманларынынъ чокъ алтын сыргъасы бар эди, чюнки олар исмаиллилер эди.
Шу алтындан Гидон эфод яптырды ве оны озюнинъ Офра шеэринде къойды. Анда бутюн исраиллилер, ороспу киби олып, шу эфодгъа табындылар. Эфод Гидон ве онынъ сою ичюн тузакъ олды.