12 Вакъыт кельди, кунь якъынлашты! Сатын алгъан къуванмасын, саткъан агъламасын. Оларнынъ бутюн сюрюсине гъазап тюшеджек.
Сатын алгъан адам: «Бир шейге ярамаз, бир шейге ярамаз», – айтар, лякин алып кеткен сонъ макътаныр.
Мен къаравуллыкъ этип: – Саба якъын, амма гедже даа битмеди. Даа сорайджакъ олсанъыз, келип соранъыз, – деп джевап бердим.
Онынъ ичюн РАББИ-ТААЛЯ дей ки: – Бакъынъыз, бу ернинъ устюне, адамларнынъ, айванларнынъ, тарладаки тереклернинъ, топракънынъ берекетине ачувымны ве гъазабымны тёкеджегим. Атеш киби, янып башлайджакъ ве сёнмейджек.
Оларгъа айт: «РАББИ-ТААЛЯ шойле дей: Мен шу сёзлерни ёкъ этерим, ве Исраильде бир даа бойле айтмайджакълар». Оларгъа даа айт: «Ойле куньлер якъынлаша ки, эр бир пейгъамберлик сёзю ерине келеджек.
О кунь якъын, РАББИнинъ куню якъындыр. Къара булут, боран куню, халкъларнынъ джеза вакъты якъынлаша.
Бакъынъыз, шу кунь кельди! Башынъызгъа олюм кельди! Таякъ чечекленди, юзьсюзлик чокълашты.
Ах, насыл кунь! РАББИнинъ куню якъындыр. О куню Къудретли Алла эр бир шейни ёкъ этеджек.
РАББИнинъ буюк куню якъын. О, якъын ве ашыкъып келе. РАББИнинъ куню гъамлы кунь оладжакъ. О вакъыт джесюр аскерлер биле гъамнен къычыраджакъ!