11 Зулумлыкъ котерильди, яманлыкъ кетирген таякъ пейда олды… Оларнынъ кимсеси къалмайджакъ… Оларнынъ сюрюлеринден кимсе къалмайджакъ… Байлыгъы олмайджакъ… Буюклери ёкъ оладжакъ…
РАББИ бизлер ичюн буюк ишлер япты, биз севинчке толдыкъ!
Юреклеринде: «Оларнынъ эписини бойсундыраджакъмыз!» – дедилер; ер юзюнде Аллагъа ибадет эткен бутюн ерлерни кульге чевирдилер.
– Эй, фелестинлилернинъ топрагъы! Сени ургъан таякъ харап олгъанына къуванма! Йыланнынъ союндан кобра чыкъаджакъ, онынъ баласы – учкъан аждерха оладжакъ.
Ордулар РАББИсининъ юзюм багъы – Исраиль эвидир; Ехуда акъайлары – О, сачкъан севимли юзюм пытакъларыдыр. РАББИ адалет бекледи – къан тёкюльгенини корьди, акъикъат бекледи – ярдымгъа чагъырувларны эшитти.
Мидьян йыкъылгъан куню киби, халкъкъа агъырлыкъ эткен боюндырыкъны ёкъ эттинъ, омузларыны ургъан сопаны ве залымнынъ таягъыны Сен къырдынъ.
Бунынъ ичюн РАББИ Ехуда падишасы, Ёшиянынъ огълу Ехояким акъкъында бойле дей: Онынъ артындан: «Ах, къардашым! Вах, къызкъардашым!» – деп агъламайджакълар. Онынъ артындан: «Ах, эфендим! Вах, дженаплары!» – деп агъламайджакъ.
О куню РАББИ адамларны дюньянынъ бир четинден башкъа четинедже ольдюреджек. Оларнынъ артындан кимсе козьяш тёкмейджек, оларны кимсе топлап джыймайджакъ. Ер юзюнде кубре киби оладжакълар.
Чокъракъ сувны фышкъырткъаны дайын, Ерусалим де яманлыкъны фышкъырта. Анда зулум ве хырсызлыкъ токътамай, адамларнынъ азаплары ве яралары эр вакъыт козюм огюндедир.
Ехуда шеэрлеринде, Ерусалим сокъакъларында къуванч ве шенълик сеслерини токътатаджагъым, келиннен киевнинъ сеслерини кеседжегим, ве мемлекет харап оладжакъ.
РАББИ-ТААЛЯ шойле дей: – Исраиль ёлбашчылары, етер! Зулумлыкъ этмеге ве хорламагъа токътанъыз! Адалетли ве догъру арекет этинъиз. Меним халкъымны топракъларындан къувманъыз, – дей РАББИ-ТААЛЯ.
– Мен ант этем, – дей РАББИ-ТААЛЯ. – Меним Азиз Еримни писликлеринъизнен ве арамлыкъларынъызнен арамлагъанынъыз ичюн, Мен Озюм сизни ашалайджагъым, сизни аджымайджагъым, мерамет этмейджегим.
Булардан да бир къач данесини кене атешке атып якъ. Андан чыкъаджакъ атеш бутюн Исраиль халкъына даркъайджакъ.
РАББИ-ТААЛЯ шойле дей: – Эллеринъизни чырпынъыз, аякъларынъызны ерге урунъыз, Исраиль халкъынынъ бутюн яман пис ишлери акъкъында: «Вай!» – денъиз. Олар къылычтан, ачлыкътан ве ольдюриджи хасталыкълардан ёкъ оладжакълар!
Къуртарылып, сагъ къалгъанлар чапсалар да, вадий гогерджинлери киби дагъларда сакъланаджакълар. Эр бириси акъсыз ишлери ичюн ынъранып агълайджакъ.
– Инсан огълу! РАББИ-ТААЛЯ Исраиль топрагъына бойле дей: «Олюм! Мемлекетнинъ дёрт кошесине олюм келе!
Зынджырны азырланъыз. Мемлекет олюм джезасынен джезаланаджакъ джинаетлерге толды, ве зулумлыкъ шеэрни сарды.
РАББИ манъа шойле деди: – Инсан огълу, буларнынъ эписини коресинъми? Ехуда халкъы мында япкъан пис шейлери чокътыр. Амма олар бутюн мемлекетни де хорлавларгъа батырдылар, Мени текрар-текрар ачувландыралар. Бакъ, олар Мени мыскъыллайлар.
– Олар яхшылыкъны япмагъа бильмейлер, – дей РАББИ. – Озь сарайларыны хырсызлангъан ве зорбалыкънен алынгъан шейлерге толдуралар.
Сизлер беля кунюнинъ келювини узакъ саясыз, амансызлыкъ акимиетини якъынлаштырасыз.
Олар тарлаларны истесе, оларны тартып алалар, эвлерни истесе – тартып алалар. Инсанны хорлайлар, эвини талайлар, адамны ве онынъ барлыгъыны чайпайлар.
Халкъымнынъ этини ашайсыз, терисини сыдырасыз. Кемиклерини къырып, тавагъа къояджакъ киби парчалайсыз, этини къазангъа къояджакъ киби догърайсынъыз.
Шеэр байлары залымлыкъкъа толу, анда яшагъанлар ялан айталар, озь тиллеринен алдаталар.
РАББИнинъ гъазабы кунюнде оларны не кумюшлери, не алтынлары къуртараджакъ. РАББИнинъ ачув атеши бутюн ерни ютаджакъ. РАББИ ер юзюнде яшагъанларнынъ эписини ёкъ этеджек, оларнынъ сонъу апансыздан келеджек.
Мерамет косьтермеген адам мераметсизликнен суд этиледжек. Мерамет исе укюмден устюн келе.