3 РАББИ менден: – Инсан огълу! Шу кемиклер тирильмек мумкюнми? – деп сорады. Мен исе: – РАББИ-ТААЛЯ! Буны тек Сен билесинъ, – дедим.
Сен Рахавны тар-мар этип, олюм алына кетирдинъ, кучьлю къолунънен душманларынъны дагъыттынъ.
РАББИ-ТААЛЯ шойле дей: Мен сени бакъымсыз шеэрге, кимсе яшамагъан шеэрге чевиреджегим, тюпсюз денъизни устюнъе авдараджагъым, сени буюк денъиз далгъалары къаплайджакъ.
О, мени кемиклернинъ чевре-четинден айландырды. Мен вадийде яткъан чокътан-чокъ кемиклерни корьдим, олар пек къуругъан эдилер.
Баба насыл этип олюлерни тирильтсе ве оларгъа аят берсе, Огъул да кимни истесе, оны тирильте.
Алла олюлерни тирильткенини сизлер не ичюн инанылмаз бир шей деп саясыз?
Ибраим акъкъында бойле язылгъан эди: «Мен сени сайысыз халкъларнынъ бабасы-дедеси этеджегим». Бойлеликнен, Ибраим Аллагъа инанып, Онынъ огюнде бизим бабамыз олды. (Алла олюлерни тирильте ве олмагъан шейлерни сёзнен ярата!)
Амма бириси: «Олюлер насыл тириледжек экен? Насыл беденде пейда оладжакъ экенлер?» – дер.
Ах, акъыллы олып, олар буны анълап бильгейди, оларнен не оладжагъыны анълагъайды!
Энди корюнъиз: Керчектен де, Мен – Одыр! Менден гъайры алла ёкъ! Мен ольдюрем, Мен де яшайыш берем, Мен урам, Мен де тедавийлейим. Меним къолумдан кимсе къуртарып оламаз.
Ибраим, Алланынъ олюлерни тирильтмеге кучю бар, деп тюшюнди. Шунынъ ичюн о санки Исхакъны олюмден къайтарып алды.
Сен, РАББИ, эм джан бересинъ, эм джан аласынъ, адамларны о бир дюньягъа тюшюресинъ ве коклерге котересинъ.