2 О, мени кемиклернинъ чевре-четинден айландырды. Мен вадийде яткъан чокътан-чокъ кемиклерни корьдим, олар пек къуругъан эдилер.
Адынъны шуретлемек ичюн, зиндандан джанымны чыкъар! Манъа эйилик япкъанынъ ичюн, ишанчлылар этрафымда топланаджакълар.
РАББИнинъ къолу меним устюмде эди. О, мени Озь Рухунен тышары чыкъарды ве вадийнинъ ортасына къойды. Вадий кемиклерге толу эди.
О манъа шойле деди: – Инсан огълу! Бу кемиклер – бутюн Исраиль халкъыдыр. Олар: «Кемиклеримиз къуруп кетти, умютимиз гъайып олды, биз яшайыштан кесильдик», – дейлер.
РАББИ менден: – Инсан огълу! Шу кемиклер тирильмек мумкюнми? – деп сорады. Мен исе: – РАББИ-ТААЛЯ! Буны тек Сен билесинъ, – дедим.
Бу дагълар Иорданнынъ башкъа тарафында, кунь баткъан тарафына кеткен ёлда, Аравада яшагъан ханаанлыларнынъ топрагъында, Гилгалнынъ къаршысында, Морэ орманы янындадыр.