Мен Кевар озени ялысындаки Тель-Авив шеэринде яшагъан сюргюн этильгенлерге кельдим. Анда, олар яшагъан еринде, оларнынъ арасында буюк шашкъынлыкъ ичинде еди кунь къалдым.
Инсан огълу, сен халкъынъа айт: Догъру киши гуна япса, онынъ догърулыгъы оны къуртарып оламаз. Ярамай киши ярамайлыгъындан къайтса, онынъ ярамайлыгъы оны гъайып этмез. Догъру киши гуна япса, сагъ къалдырылмайджакъ.
– Инсан огълу! Халкъынънен лаф этип, оларгъа бойле айт: Эгер Мен бир мемлекетке къаршы къылыч котергенде, шу мемлекетнинъ халкъы бир адам сайлап, оны озюне къаравул этип къойса,
О заман сенинъ халкъынъны къорчалагъан буюк башлыкъ Микъаиль келеджек. Адамлар дюньяда яшап башлагъан вакъыттан берли шу вакъыткъадже олмагъан беля заманлары оладжакъ. Лякин бу заманда сенинъ халкъынъдан Китапта язылгъанларнынъ эписи къуртуладжакъ.
Олар джевап берип, падишагъа бойле айттылар: – Сюргюн этильген Ехуда огъулларындан олгъан Даниял не санъа, падиша, не де сен имзалагъан эмиринъе къулакъ асмай, амма куньде учь кере озь дуваларыны окъуй.