1 РАББИ манъа шойле деди:
Мусибетлерден джаным тойды, олюлер дюньясына аятым якъынлашты.
– Инсан огълу! Тир шеэри Ерусалим акъкъында бойле дей: «Аха-а! Чокъ халкълар кечип кеткен къапулар бозулгъан! Шимди эписи манъа догъру келеджек! Энди мен бай олурым, о исе харап къаладжакъ!»
Сенинъ сонъунъ къоркъунчлы оладжакъ, сен гъайып оладжакъсынъ. Сени къыдыраджакъ, лякин тапалмайджакълар, – дей РАББИ-ТААЛЯ.
– Инсан огълу! Тир акъкъында агълав тюркюси йырла,
РАББИ манъа шойле деди:
РАББИ бойле дей: – Гуна устюне гуна къазангъанлары ичюн, Тир шеэринде яшагъанларны мытлакъа джезалайджагъым. Чюнки олар эписи сюргюн этильгенлерни эдомлыларнынъ къолларына берди, достлукъ мунасебетлерини акъылгъа кетирмеди.
Озь козьлеринде пек акъыллы олсалар да, бу сёзлер эм Дамаскнынъ янындаки олгъан Хамат шеэрине, эм де Тир ве Сидон шеэрлерине де ёллангъан.
