1 РАББИ манъа шойле деди:
Мен Аллагъа, – Онынъ сёзюни макътайджагъым, – мен РАББИге, – Онынъ сёзюни макътайджагъым, –
Инсафлыкъ миллетни юксельте, гуналар исе оны масхара эте.
Адалетке толу ишанчлы баш шеэр насыл олды да, ороспу шеэрине чевирильди? Эвель ичинде акъикъат яшай эди, шимди исе – ольдюргенлер.
Не ичюн яраларынъ, аджджы хасталыгъынъ ичюн къычырасынъ? Чокътан-чокъ акъсызлыкъларынъ ве гуналарынъ чокълашкъаны ичюн, Мен буны башынъа тюшюрдим.
Сен атешке аш оладжакъсынъ, къанынъ ерге тёкюледжек, сени бир кимсе анъмайджакъ. Мен, РАББИ, буны айттым.
– Инсан огълу! Суд этеджексинъми? Къан шеэрини суд этеджексинъми? Эписи писликлерини онъа косьтер де,
РАББИ манъа шойле деди:
