– Инсан огълу! Эгер бир мемлекет Менден вазгечип, гуна япса, ве Мен оны къолумнен джезаласам, отьмек кетирилювини токътатсам, онъа ачлыкъ ёлласам ве мемлекетте эм инсанларны ве айванларны ёкъ этип башласам,
Сен исе, инсан огълу, олардан къоркъма, оларнынъ сёзлеринден де къоркъма. Олар сенинъ чевре-четинъде тикенлер ве когем чалылары киби олса да, сен чаянлар арасында яшасанъ да, оларнынъ айтаджакъларындан къоркъма ве къоркъунчлы юзьлеринден дешетленме. Олар исьянджы халкътыр.
Энди исе, инсан огълу, кескин бир къылыч ал да, бербернинъ устрасы киби къулланып, башынъны ве сакъалынъны тыраш эт. Сонъра теразе алып, сачларынъны къысымларгъа боль.
Адам манъа: – Эй, Даниял, Алла севген адам! Аякъкъа тур. Мен санъа ёлландым. Айтаджакъ сёзлеримни яхшы этип динъле, – деди. О манъа бу сёзлерни айткъанда, мен титреп аякъкъа турдым.