1 РАББИ манъа шойле деди:
Инсафлыкъ миллетни юксельте, гуналар исе оны масхара эте.
Адалетке толу ишанчлы баш шеэр насыл олды да, ороспу шеэрине чевирильди? Эвель ичинде акъикъат яшай эди, шимди исе – ольдюргенлер.
«Мен арамланмадым, Баал путларынынъ артындан юрмедим», – айтаджакъсынъмы? Вадийде озюнъни насыл туткъанынъны бакъ да, не япкъанынъны анъла. Сен анда-мында урулгъан ойнакъ бир деве киби олдынъ,
Не ичюн яраларынъ, аджджы хасталыгъынъ ичюн къычырасынъ? Чокътан-чокъ акъсызлыкъларынъ ве гуналарынъ чокълашкъаны ичюн, Мен буны башынъа тюшюрдим.
Олар Менден вазгечкенлери ичюн, Мен мемлекетни бакъымсыз этеджегим. РАББИ-ТААЛЯ бойле дей.
– Инсан огълу! Ерусалимге онынъ пислик япкъанларыны косьтер
О, манъа бойле деди: – Инсан огълу! Мен сени Исраильнинъ огъулларына, Манъа къаршы чыкъкъан халкъкъа йиберем. Бугуньге къадар оларнынъ озьлери де, баба-деделери де Манъа къаршы чыкъып, гуна япалар.
– Инсан огълу! Суд этеджексинъми? Къан шеэрини суд этеджексинъми? Эписи писликлерини онъа косьтер де,
вавилонлыларны ве эписи къасдийлилерни, Пекъод, Шоа ве Къоа адамларыны, оларнен берабер де эписи ашшурлыларны кетиреджегим. Оларнынъ эписи – истенильген йигитлер, виляет башлыкълары ве ёлбашчылар, орду башлыкълары ве намлы адамлар, эписи атлылар.
РАББИ Хошеагъа айткъан сёзюнинъ башы. РАББИ Хошеагъа бойле деди: – Бар да, ороспу къадынгъа эвлен. О, ороспулыгъындан балаларыны корьсюн. Бутюн бу мемлекет Менден айырылды ве ороспу киби, башкъа аллаларгъа ибадет этип башлады.
Халкъым агъач путунен акъыл таныша, таягъындан джевап ала, ороспулыкъ руху оларны ёлдан урды. Олар Алласына къаршы ороспулыкъ япып, Оны къалдырды.
РАББИ бойле дей: – Гуна устюне гуна къазангъанлары ичюн, ехудалыларны мытлакъа джезалайджагъым. Чюнки олар РАББИнинъ Къанунындан вазгечти, низамнамелерини беджермеди. Деделери яланджы путларнынъ артындан кетти, путлар оларны да ёлдан урды.
Мына, къуршун къапагъы котерильди, ве анда, савутнынъ ортасында, бир къадын отура эди.
