4 Ёкъ, оны атешке одун оларакъ аталар. Атеш онынъ эки уджуны якъып, ортасыны комюрлештирген сонъ, о бир шейге ярармы?
РАББИден нефрет эткенлер Онъа боюн эгер эдилер, оларнынъ вакътына сонъ олмаз эди!
Кучьлю адам – памукъ киби, ишлери де къыгъылчым киби оладжакъ. Экиси берабер янаджакъ, кимсе сёндюрип оламайджакъ.
Къуруп къалгъан пытакълары къопарылалар, къадынлар келип, оларны якъалар. Бу халкъ бир шейни анъламагъаны ичюн, РАББИ оны аджымайджакъ, Яратыджы мерамет эйлемейджек.
Бир керекли шей япмакъ ичюн, юзюмнинъ агъачыны ишлетелерми, аджеба? Я да шейлерни ильмек ичюн юзюм агъачындан ильмек япалармы?
Эгер о, янмаздан эвель бир шейге ярамаса, янып комюр олгъандан сонъра о неге ярар?
Шунынъ ичюн РАББИ-ТААЛЯ шойле дей: Мен орман тереклери арасында юзюм агъачыны атешке бергеним киби, Ерусалимде яшагъанларнен де ойле япарым.
Онынъ къатты пытакъларынынъ темелинден атеш кельди ве мейвасыны якъып ташлады. Падиша таягъыны япмагъа ярайджакъ къалмады устюнде бир къавий дал. Бу – бир агълав. Бу сёзлер агълав тюркюси олып къаладжакътыр.
– Содом ве Гомора шеэрлерини насыл йыкъкъаны киби, Мен, Алла, сизинъ шеэрлеринъизни де бойле йыкътым. Сагъ къалгъанларынъыз атештен чыкъарылгъан кусев киби олдынъыз, лякин сиз Манъа къайтмадынъыз, – дей РАББИ.
– Мына, фурун киби янгъан кунь келе. О вакъыт эписи къопайлар ве яманлыкъ япкъанлар тобан киби оладжакълар, ве келеяткъан кунь оларны якъаджакъ, – дей Ордуларнынъ РАББИси. – Оларда не тамыр, не пытакъ къалдырылмайджакъ.
О энди Озюнинъ махсус курегинен богъдайны кепектен айырмагъа азыр. О, Озь арманыны темизлейджек: богъдайны анбаргъа топлап, кепекни сёнмез атеште якъаджакъ.
Ким Менде олмаса, кесильген пытакъ киби атыладжакъ ве къуруйджакъ. Бойле пытакъларны джыйып, атешке атып якъалар.
чюнки бизим Алламыз – эписини якъып ёкъ эткен бир атештир.
Зеэрли отларнен тикенни берген топракъ исе ярамай. О, къаргъышкъа огърайджакъ ве сонъунда якъыладжакъ.