9 Эгер бирде-бир пейгъамбер озь-озюни алдатып, сёз айтса, Мен онъа озь-озюни алдатмагъа ёл бердим. Мен элимни онъа къаршы узатаджагъым ве оны халкъым Исраиль арасындан ёкъ этеджегим.
Мына, энди РАББИ сенинъ эписи пейгъамберлеринънинъ агъызларына яланджы рухны къойды. Лякин РАББИ сен ичюн къаза-беля азырлады.
Къудрет ве енъиш Ондадыр, эм ёлдан ургъан, эм ёлдан урулгъан адам Онынъ къолундадыр.
Бель букип, сюргюнликке кетеджексинъиз, ольдюрилип, ерге тюшеджексинъиз. Бундан сонъ да РАББИнинъ гъазабы тынмайджакъ, къолу эп бир узатылгъандыр.
Шунынъ ичюн РАББИнинъ гъазабы халкъына къаршы алевленди, Озь къолуны узатып, О, оларны урды. Дагълар титреди, олюлер, чёплюк киби, сокъакъларны толдурды. Бундан сонъ да РАББИнинъ гъазабы тынмады, къолу эп бир узатылгъандыр.
Бизим Бабамыз – тек Сенсинъ. Ибраим бизни танымаса да, Исраиль бизни къабул этмесе де, Сен, я РАББИ – бизим Бабамызсынъ, эвель-эзельден Адынъ – бизни сатын алгъан Къуртарыджымыздыр.
Мен де шуны сайлап, оларны джезалайджагъым, башларына дешетли шей тюшюреджегим, чюнки Мен чагъыргъанымда, джевап бермедилер, айткъанымда, динълемедилер, козьлерим огюнде яманлыкъ эттилер, бегенмегенимни сайладылар.
Арамлылар куньдогъуш тарафындан, фелестинлилер куньбатыш тарафындан келип, Исраильни тишлеринен кемирип, ашайджакълар. Бундан сонъ да РАББИнинъ гъазабы тынмады, къолу эп бир узатылгъандыр.
Шунынъ ичюн Рабби оларнынъ йигитлерине къуванмайджакъ, оксюзлеринен тул апайларыны аджымайджакъ, олар эписи имансыз ве яман, агъызларынен гуна япалар. Бундан сонъ да РАББИнинъ гъазабы тынмады, къолу эп бир узатылгъандыр.
Менашше – Эфраимни, Эфраим – Менашшени кемире, экиси де Ехудагъа къаршы баш котерелер. Бундан сонъ да РАББИнинъ гъазабы тынмады, къолу эп бир узатылгъандыр.
Онынъ ичюн РАББИ бойле дей: Мен ёлламагъан, амма Адымдан пейгъамберлик япкъан пейгъамберлер: «Бу мемлекетте къылыч да, ачлыкъ да олмайджакъ», – дейлер, лякин бойле пейгъамберлер къылыч ве ачлыкънен ёкъ этиледжеклер.
О заман: – Ах, РАББИ-ТААЛЯ! – дедим. – Аджеба, «Сизде тынчлыкъ-аманлыкъ оладжакъ», – дегенде, бу халкъны ве Ерусалимни алдаттынъмы? Олар къылычтан джан береджекми?
Халкъымнынъ джан яраларыны тек сёзде яхшы этелер; «Аманлыкъ! Аманлыкъ!» – дейлер, амма аманлыкъ ёкъ.
Пис ишлерни япкъанда, утандылармы? Ёкъ! Ич утанмайып, къызарып бозармайлар да! Онынъ ичюн тюшкенлернинъ арасына тюшеджеклер, джезанен кельгенимде, ерге йыкъыладжакълар, – дей РАББИ.
– Къолум бош руяларны корьген, ялан хаберлерни эткен пейгъамберлерге къаршы оладжакъ. Олар Меним халкъымнынъ топлашувында олмайджакълар, Исраиль халкъынынъ несиль китабына язылмайджакълар, Исраиль топрагъына да кирмейджеклер. О заман Мен – РАББИ-ТААЛЯ олгъанымны анъларсынъыз.
Олар эписи озь къабааты ичюн джевап береджеклер: сорагъан адам – озь къабааты ичюн, пейгъамбер де – озь къабааты ичюн джевап береджек.
Исраиллилер юреклеринде анъласынлар, путлары себебинден олар Манъа ят-ябан олдылар».
Шунынъ ичюн Мен элимни узатып, пайынъны эксильттим ве сени кореджек козю олмагъан фелестинли къызларнынъ къолуна бердим. Олар сенинъ намуссыз ишлеринъден утандылар.
Сонъра Мен оларгъа яхшы олмагъан низамнамелерни ве къарарларны бердим; оларны беджерип, олар яшамайджакъ.
Оларнынъ джеза куньлери кельди, эсап куньлери башланды. Исраиль бильсин ки, гуналары чокълугъындан, душманлыгъы буюклигинден пейгъамберлерни – ахмакъ, рухландырылгъан адамларны – дели саялар.
О заман бирев кене пейгъамберлик этеджек олса, оны догъгъан бабасынен анасы онъа: «РАББИнинъ Адындан ялан айткъанынъ ичюн, яшамагъа акъкъынъ ёкъ», – дейджеклер. О пейгъамберлик эткенде, озь бабасынен анасы оны ольдюреджеклер.