17 Шунынъ ичюн, акъылсыз олманъыз, лякин Раббининъ истегени насыл олгъаныны анъланъыз.
ве адамгъа: «РАББИден къоркъмакъ – икметтир, яманлыкътан узакъ олмакъ – анълавдыр», – деди.
Ярамай буны корип гъазапланыр, тишлерини гъыджырдатып озюни ашар, ярамайларнынъ истеги бошуна чыкъар.
Зекялы адамнынъ икмети – ёлуны анъламакътыр, акъылсызларнынъ ахмакълыгъы исе – алданмакътыр.
о заман РАББИ къоркъусыны анълап, Алла акъкъында бильгини тапарсынъ.
Акъикъатны сатын ал да, икметни, огютни, акъылны сатма.
– Халкъым акъылсыз, Мени танымайлар. Олар – акъылсыз балалар, ич бир шейни анъламайлар. Яманлыкъ япмагъа усталар, яхшылыкъ этмеге исе бильмейлер.
Ким Онынъ истегини беджермеге истесе, бу огретюв Алладанмы я да Мен Озюмден айткъанымны биледжектир.
Бу дюньягъа уйманъыз, амма, акъылынъыз янъы олгъан сайын, денъишинъиз ве Алланынъ яхшы, гузель ве къусурсыз истегенини сынап анъланъыз.
Шунынъ ичюн, насыл яшагъанынъызгъа дикъкъат этип бакъынъыз; акъылсызлар киби дегиль, акъыллы адамлар киби арекет этинъиз,
Оларны унутмайып тутунъыз. Онынъ ичюн башкъа халкълар сизни акъыллы ве анълагъан, деп саяджакълар. Бутюн бу низамнамелер акъкъында эшиткенинен, олар: «Ялынъыз бу миллет – акъыллы ве анълагъан халкътыр!» – дерлер.
Шунынъ ичюн биз буны эшиткен кунюмизден берли сизлер ичюн токътамайып дува окъуймыз ве, сиз эр бир икметке ве рухий анълавгъа толып, Алланынъ истегини бутюнлей анълагъанынъыз ичюн, ялварамыз.
Фырсаттан файдаланынъыз, инанмагъанларнен акъылнен арекет этинъиз.
эр бир шей ичюн шукюр этинъиз. Буны сизлерден, Иса Месихке инангъанлардан Алла истей.
ве бу дюньяда къалгъан вакъытта инсаний истеклерни дегиль, Алланынъ истегини тюшюнип яшай.