32 Лякин бири-биринъизге мераметли ве шефкъатлы олунъыз. Алла сизни Месихте багъышлагъаны киби, сизлер де бир-биринъизни багъышланъыз.
Сен берген сёзюнъе ве ниетинъе коре бу буюк шейлерни яптынъ. Сен манъа, Сенинъ къулунъа оны ачтынъ.
О, бала тапмагъан къадынны эвде ерлештирип, оны балаларына къувангъан бир ана япа. Эльхамдюлилля!
РАББИ ят халкълардан олгъанларны къорчалай, оксюзлерге ве тул апайларгъа ярдым эте, ярамайларнынъ ёлуны исе боза.
Инсафлы адам айванларынынъ да къасеветини чекер, лякин яман адамнынъ мерамети биле – зулум.
Акъыл-ферасет адамгъа тез ачувланмагъа ёл бермей, башкъасынынъ къабаатыны багъышламакъ исе онъа шурет кетире.
Адамнынъ садыкълыгъы пек къыйметлидир, фукъаре де яланджыдан яхшыдыр.
Догъру адам олип кеткенде, кимсе эмиет бермей, эйи юрекли адамлар дюньяны терк этелер, бунынъ не ичюн олгъаныны кимсе анъламай. Бойледже, Рабби догъру адамны яманлыкътан айыра,
Хушлу Эвед-Мелек Йирмеягъа: – Бу эски атылгъан чул-чубурларыны алып, къолтукъларынънынъ тюбюне, йиплер тюбюне къой, – деди. Йирмея ойле де япты.
Бизге къаршы гуна япкъан адамларны багъышлагъанымыз киби, Сен де бизим Санъа къаршы япкъан гуналарымызны багъышла.
Дува окъуп тургъанынъызда, биревге ачувлы олсанъыз, оны багъышланъыз. Сонъ Коктеки Бабанъыз да гуналарынъызны багъышлар, – деди.
Бизим Алламызнынъ буюк мерамети ичюн бизге юксеклерден айдын шефакъ келеджек,
Гуналарымызны багъышла, чюнки биз де озюмизге къаршы гуна япкъан эр бир адамны багъышлаймыз. Бизге ёлдан урулмагъа берме, – деди.
Эгер санъа къаршы бир кунь ичинде еди кере гуна япса да, санъа еди кере къайтып келип: «Тёвбе эттим», – десе, оны багъышла.
Сиз исе душманларынъызны севинъиз, оларгъа яхшылыкъ япынъыз, ич бир къаршылыкъ беклемейип, оларгъа борджкъа беринъиз, чюнки Алла Озю шукюр этмеген яман адамларгъа биле мерамет эте. О вакъыт сизни буюк мукяфат беклейджек, ве сиз Юдже Алланынъ огъуллары оладжакъсынъыз.
Кимсени укюм этменъиз, сизни де укюм этмезлер. Кимсени къабаатламанъыз, сизни да къабаатламазлар. Багъышланъыз, сизни де багъышларлар.
Ерли халкъ бизге адеттен тыш инсаниетлик косьтерди. Ягъмур ягъып сувукъ олгъаны ичюн, олар атеш якъып, эпимизни къабул эттилер.
Бири-биринъизни агъа-къардаш киби сыджакъ севгинен севинъиз, башкъаларына озюнъизден зияде сайгъы косьтеринъиз,
Севги чокъ сабырлы ве мераметлидир. Севги пахылламаз, макътанмаз ве къопаймаз.
Эгер сиз бир адамны багъышласанъыз, оны мен де багъышларым. Мен кимни багъышлагъан олсам, оны сизлер ичюн Месихнинъ огюнде багъышладым.
Шунынъ ичюн бу адамны энди къарарсыз къайгъы гъайып этмесин деп, оны багъышланъыз ве онъа юрек беринъиз.
Биз анълавнен темиз яшайыш кечиремиз, чокъ сабыр этемиз, эйилик япамыз, Мукъаддес Рухкъа ишанамыз, саф юрекнен севемиз,
Шунынъ ичюн, севимли балалар олып, Алладан орьнек алынъыз,
Сонъунадже сабыр эткенлерни биз бахтлы саямыз. Эюпнынъ сабыры акъкъында эшиткенсиз ве сонъунда Рабби нелер япкъаныны билесиз. Рабби пек мераметли ве шефкъатлыдыр.
диндарлыкъкъа агъа-къардаш муаббетини, агъа-къардаш муаббетине севгини къошунъыз.
Эгер исе: «Гуналарымыз бар», – десек, О, ишанчлы ве адалетли олып, бизим гуналарымызны багъышлар ве бизни эр тюрлю яман ишлеримизден темизлер.
Балалар, сизге язам: Онынъ Адынен гуналарынъыз багъышлангъан.
– РАББИ ондан разы олсун, чюнки о сагъларгъа да, олюлерге де мерамет косьтерди, – деди Ноомий келинине. Сонъ Ноомий даа къошты: – Бу адам бизим якъынымыз, бизим ичюн джевапкяр догъмушлардан биридир.