27 О вакъыт Мен Исраильнинъ арасында олгъанымны биледжексинъиз, Мен – РАББИм, сизинъ Алланъыз, башкъа бири ёкъ. Халкъым омюрлик бир даа масхара олмайджакъ.
РАББИ коклерни яратты, ер юзюни ясап, онъа бичим берди, оны пекитти, бошуна яратмады, анда яшасынлар деп, оны япты. РАББИ бойле дей: – Мен – РАББИ! Башкъасы ёкъ!
Мен оларны халкъларнынъ арасына дагъыткъан олсам да, оларнынъ бирисини къалдырмайып, кене топрагъына топлайджагъым. О заман Мен – РАББИ, оларнынъ Алласы олгъанымны биледжеклер.
О заман биледжексинъиз ки, Мен – РАББИм, сизинъ Алланъыз. Мен Сионда, азиз дагъымда ерлештим. Ерусалим шеэри азиз ер оладжакъ, чет адамлар бир даа оны таптамайджакъ.
О куню сен Манъа къаршы япкъан яманлыкъларынънен озюнъни масхара этмейджексинъ. Мен сенинъ аранъдан къопай ве бурун котерген эр бир адамны узакълаштыраджагъым. Сен Меним мукъаддес дагъымда башкъа озюнъни юксек тутмайджакъсынъ.
Мен тахттан кельген кучьлю бир сесни эшиттим, о бойле деди: – Энди Алланынъ мекяны адамларнынъ арасында оладжакъ, Алла адамларнен берабер яшайджакъ. Олар Алланынъ халкъы оладжакъ, ве Алла Озю, оларнынъ Алласы, оларнынъ арасында булунаджакъ.