Бутюн бу сёзлерни халкъкъа айтып бергенинъде, олар санъа: «Бу буюк беляны РАББИ не себептен башымызгъа тюшюрди? РАББИнинъ, бизим Алламызнынъ огюнде япкъан акъсызлыгъымыз, ишлеген гунамыз недедир?» – дегенде,
РАББИ кучьлю сесинен Озь ордусына буюра. Онынъ аскерлери пек чокъ сайылыдыр, Онынъ буюргъанларыны беджергенлер къудретлидир. Не де къоркъунчлыдыр РАББИнинъ буюк куню! Онъа ким даянып олур?
О заман биледжексинъиз ки, Мен – РАББИм, сизинъ Алланъыз. Мен Сионда, азиз дагъымда ерлештим. Ерусалим шеэри азиз ер оладжакъ, чет адамлар бир даа оны таптамайджакъ.
О, менден: – Амос, сен не коресинъ? – деп сорады. – Бир сепет пишкен мейваны, – деп джевап къайтардым мен. О заман РАББИ манъа: – Исраиль халкъымнынъ сонъу кельди. Бир даа оларны багъышламайджагъым, – деди.
О куню сен Манъа къаршы япкъан яманлыкъларынънен озюнъни масхара этмейджексинъ. Мен сенинъ аранъдан къопай ве бурун котерген эр бир адамны узакълаштыраджагъым. Сен Меним мукъаддес дагъымда башкъа озюнъни юксек тутмайджакъсынъ.