1 Яхшы нам гузель мистен яхшыдыр. Олюм куню де догъгъан куньден яхшыдыр.
Анда яман адамлар къоркъузмаз, о ерде такъаттан кесильген инсанлар раатланыр.
Онынъ Мукъаддес Ери тарафына къолларынъызны котеринъиз ве РАББИни алгъышланъыз!
Ярыкъ козьлер юрек къувандырыр, хайырлы хабер де кемиклерни къавий этер.
Яхшы ад – буюк байлыкътан, урьмет де – кумюш ве алтындан яхшыдыр.
Ёкъса буны эшиткен сени утандырыр, ве яман намдан къуртулып оламазсынъ.
Гузель ягълар ве къокъулар юрекни къувандыра, достнынъ джан-юректен берген насиаты да татлы келе.
Ольген чибинлер къыйметли майларнынъ мис къокъусыны агъыр къокъугъа чевирир. Бираз ахмакълыкъ да икмет ве шуретликтен устюн келе.
Сонъ мен ольгенлернинъ сагъ олгъанлардан бахтлы олгъаныны бильдим.
Ишнинъ сонъу онынъ башындан яхшыдыр, ве сабырлы рух къопай рухтан яхшыдыр.
Мени янынъа ал, кель ашыкъайыкъ! Эфендим мени озь одасына кирсетти! – Сеннен тааджипленип къуванайыкъ, севгинъни шараптан зияде юксельтейик. – Севги ичюн не къадар ляйыкъсынъ!
Къызкъардашым, келиним! Севгинъ не гузель, севгинъ шараптан да яхшы! Не де аджайип къокъуй мискълеринъ, олар эр бир къокъудан гузель!
Мен эвимде ве диварларымда онъа огъулларымдан ве къызларымдан яхшы ад ве ер береджегим. Ёкъ олмайджакъ, эбедий бир адны береджегим.
Шимди, РАББИ, джанымны менден ал. Яшагъанымдан ольгеним яхшы.
Амма джинлер сизге бойсунгъанына къуванманъыз, сизинъ адларынъыз коклерде язылгъанына къуванынъыз! – деди.
Акъшамлыкъ ашы вакъты эди. Шейтан энди Симон Искариот огълу Иуданынъ юрегине Исаны сатмакъ ниетини къойгъан эди.
Биз билемиз ки, бу дюньядаки эвимиз, биз яшагъан чадырымыз йыкъылгъан сонъ, Алла бизге коклерде эбедий бир эв, къолнен япылмагъан эвни береджек.
Эбет, биз джесюрмиз, беденимизден чыкъмагъа ве Раббининъ янына кочьмеге истер эдик,
Эвель заманларда яшагъанлар Алладан макътав иманлары ичюн къазандылар.
Оларнынъ эписи иманлары ичюн макътав къазандылар, амма оларгъа берильген сёзлернинъ беджерилювини корьмедилер,
Сонъ коктен манъа айткъан бир сесни эшиттим: – Буны язып ал: «Не къадар бахтлылар Рабби Исагъа садыкъ олып, шу аньден башлап ольгенлер!» – Эбет, – дей Рух, – олар озь ишлеринден раат оладжакъ, артларындан оларнынъ япкъан ишлери келеджек.
Рут сабагъадже онынъ аякъларынынъ янында ятты. Амма саба даа ачылмайып, адамларнынъ бетлерини бири-биринден айырмагъа даа мумкюн олмагъанда, турды. Боаз: – Армангъа къадын кельгенини кимсе бильмесин, – деди.