4 агъламакъ вакъты ве кульмек вакъты; матем тутмакъ вакъты ве ойнамакъ вакъты;
Саре: – Алла мени кульмеге меджбур этти. Ким меним акъкъымда эшитсе – куледжектир, – деди ве:
РАББИнинъ Сандыгъыны Давут Шеэрине кетиргенде, Микъал, Шаулнынъ къызы, пенджереден бакъты ве РАББИнинъ огюнде секирген ве ойнагъан Давут падишаны корип, оны кореджек козю олмады.
Мына, аятым къасеветтен азды, омюр йылларым агълай-агълай кечип кетти. Гуналарымдан такъаттан кесильдим, кемиклерим де къуруды.
Мен ичюн япылгъан гизли тузакътан чыкъар мени, чюнки сакълангъан ерим – Сенсинъ.
Сонъ Харуннынъ татасы Мерьем пейгъамбер къолуна даре алды. Онынъ артындан эписи къадынлар, дарелерини алып, ойнап чыкътылар.
ташларны дагъытмакъ вакъты ве оларны джыймакъ вакъты; къучакъламакъ вакъты ве къучакъламакътан къачынмакъ вакъты;
Яхшы куньлеринъде бахтлы ол, яман куньлеринъде исе буны тюшюн: эм яхшы, эм яман куньлерни Алла яраткъан, адам онынъ артындан не оладжагъыны бильмез.
– Гонъюль алынъыз, халкъымнынъ гонълюни алынъыз! – дей сизинъ Алланъыз.
– Ерусалимнен йымшакъ лаф этинъиз, онъа хабер этинъиз: дженк вакъты битти, къабааты ичюн одеме этильди, бутюн ишлеген гуналары ичюн РАББИнинъ къолундан эки къат корьди.
«Биз сизге къавал чалдыкъ, сиз ойнамадынъыз! Биз такъмакълар окъудыкъ, сиз исе агъламадынъыз», – деп къычыргъан балаларгъа ошайлар.
Иса оларгъа: – Тойгъа чагъырылгъан мусафирлер, киев оларнен олгъанда, къайгъыралармы? Амма киевни олардан аладжакъ куньлер кельгенде, олар аштан-сувдан вазгечеджеклер, – деди.
Онынъ къомшулары ве сой-соплары, Рабби онъа бойле буюк мерамет япкъаныны эшитип, онен берабер къувана эдилер.
Къувангъанларнен берабер къуванынъыз, агълагъанларнен берабер агъланъыз.
Алланынъ истегине коре олгъан джан агърысы адамларны тёвбеге кетире, къуртулыш тапмагъа имкян бере. Дюньядаки шейлер акъкъында къасевет исе тек олюмни кетире.
Кедерленинъиз, окюрип агъланъыз! Кулькюнъиз агълавгъа, къуванчынъыз къасеветке айлансын.