Мен къолларым япкъан ишлеримнинъ эписине, бу ишлерни япкъанымда эткен заметиме айланып бакътым: Иште, эписи бошуна ве ель къувалавдыр, ер юзюнде олардан да бир файда ёкъ.
«Ахмакънынъ башына кельгени, меним де башыма келеджек, – дедим озь-озюме. – Ойле олса, о къадар икметли олгъанымдан не файда?» «Бу да бошуна», – деп тюшюндим.
Бир адам икмет иле, бильги ве мувафакъиетнен замет этип, озь къазангъанларыны асыл замет этмеген адамгъа бермеге борджлу. Бу да бош шей ве буюк адалетсизликтир.
Инсан огъулларынынъ башына кельгени айванларнынъ да башына келир. Оларнынъ сонъу бир. Бири насыл ольсе, башкъасы да ойле оле. Нефес алгъанлары да бир. Адамнынъ айван огюнде бир устюнлиги ёкъ. Эр шей бош!
Янъгъыз бир адам бар эди, янында не огълу бар эди, не агъа-къардашы. Заметине сонъу олмагъан, зенгинлигине исе козю ич бир вакъыт тоймагъан эди. «Мен ким ичюн замет этем, джанымны яхшылыкътан марум этем?» Бу да – бош шей ве фена иштир.