3 мына РАББИ тарладаки айванларынъны: атларны, эшеклерни, девелерни, сыгъырларны, бугъаларны ве къой-эчкилерни джезалар; баягъы агъыр хасталыкъ олур.
Олар озь айванларыны айдап кельдилер, ве Юсуф ашны атларгъа, къой-эчкилерге, туварларгъа ве эшеклерге алмаштыра эди. О йылы оларнынъ бутюн айванларыны алып, оларны ашнен теминледи.
Буюк топлашувда акъикъатынъны айтып бердим, агъызымны ич къапатмадым. Я РАББИ, Сен билесинъ шуны!
– Бизге еудийлернинъ Алласы кельди. Алла бизни къылыч я да фелякетнен джезаламасын деп, бизим Алламызгъа, РАББИге къурбан чалмакъ ичюн бизни учь куньлюк ёлгъа сахрагъа йиберсе, – дедилер олар.
Фыравун сизни динълемейджек, ве Мен, Озь къудретимни косьтерип, буюк белялар ярдымынен ордуларымны, Исраиль огъулларынынъ халкъыны Мысыр топрагъындан алып чыкъарым.
Сонъ тылсымджылар фыравунгъа: – Керчектен, Алла Озь къудретини косьтередир, – дедилер. Лякин фыравуннынъ юреги таш киби къатты эди, ве РАББИ айткъаны киби, о, динълемеди.
– Мысырда яшагъанларгъа киби, сизге йыкъыджы хасталыкъны ёлладым, йигитлеринъизни къылычнен ольдюре эдим, атларынъызны душман къолуна бердим, бурунларынъыз ордуларынъыздаки олю беденлернинъ яман къокъуларыны дуйды, лякин сиз Манъа къайтмадынъыз, – дей РАББИ.
Энди Рабби санъа къаршы къол котерди. Сен кёр оладжакъсынъ ве бир къач вакъыткъадже кунешни корьмейджексинъ, – деди. Шу ань бу адамнынъ козьлери думангъа ве къаранлыкъкъа толды. Энди о анда-мында урулып, озюне етекчи къыдыра башлады.
Озюнъиз бакъып турунъыз. Эгер Сандыкъ озюнинъ сынъырларына, Бет-Шемешке кетсе, шу буюк беляны бизге РАББИ кетирди. Эгер ёкъ исе, бу Онынъ иши дегиль де, озюнден озю олгъаныны анълармыз, – дедилер.