Изевель Ильяскъа бир хаберджи ёллап: – Эгер мен ярын мына шу вакъыткъа къадар пейгъамберлернинъ джанларыны алгъанынъ киби, джанынъны алмасам, аллаларым бойнумны урсун, мени пек къатты джезаласынлар! – деди.
Эль-Яса онъа: – РАББИнинъ айткъаныны динъле! РАББИ бойле дей: Ярын Самариенинъ араба къапусынынъ янында бир буюк савут энъ яхшы уннынъ фияты бир кумюш оладжакъ, эки буюк савут арпанынъ фияты да бир кумюш оладжакъ, – деди.
О вакъыт Алланынъ адамы: «Ярын бу вакъытта Самарие шеэрининъ араба къапусы янында эки буюк савут арпанынъ фияты бир кумюш, бир буюк савут энъ яхшы уннынъ фияты да бир кумюш оладжакъ», – деди.
Сарынчкъа эвлеринъни, эписи хызметчилеринънинъ эвлерини, эписи мысырлыларнынъ эвлерининъ ичини толдурыр. Буны не бабаларынъ, не къартбабаларынъ ер юзюнде яшап башлагъан куньлеринден бу куньгедже корьмедилер». Айланып, Муса фыравундан чыкъып кетти.
О вакъыт коктен адамларнынъ устюне ири бурчакъ, балабан ташлар киби, ягъды. Адамлар бурчакъ белясындан Алланы яманлап башладылар, чюнки бу беля пек къоркъунчлы эди.