4 сенинъ, халкъынънынъ ве эписи хызметчилеринънинъ устюне чыкъарлар».
Падиша Алланынъ адамына джевап берип: – Алланъ олгъан РАББИге ялварып, меним акъкъымда дува эт, къолум кене къыбырдап башласын, – деди. Алланынъ адамы РАББИге ялварды, ве падишанынъ къолу кене къыбырдап башлады, эвелькиси киби олды.
Шимди гунамны даа бир кере багъышланъыз да, менден бу олюмни къайтарсын деп, РАББИге, сизинъ Алланъызгъа дува этинъиз, – деди.
РАББИ ойле де япты: фыравуннынъ эвине, хызметчилерининъ эвлерине ве бутюн Мысыр топрагъына чокътан-чокъ чибинлер учып кельди. Ер юзю чибинлерден харап ола башлады.
Нил дерьясынынъ ичи бакъаларгъа толып-ташар, ве олар чыкъып, сенинъ эвинъе, юкълагъан еринъе, тёшегинъе, хызметчилеринънинъ ве халкъынънынъ эвлерине, собаларынъа ве хамыр савутларынъа биле кирерлер,
Сонъ РАББИ Мусагъа бойле деди: – Агъанъ Харунгъа айт, таягъыны алып, къолунъны озенлернинъ, сув акъымларынынъ ве голлернинъ устьлерине узатсын, Мысыр топрагъына бакъаларны чыкъарсын.
Меним ичюн РАББИге дува этинъиз, Алланынъ гурюльтилери ве бурчакъ токътатылсын. Мен сизлерни артыкъ тутмайып йиберерим, – деди.
Цоан башлыкълары не къадар акъылсыз! Фыравуннынъ акъыллы насиатчылары акъылсыз меслеат берелер. Сизлер фыравунгъа: «Мен икметли адамларнынъ огълу, къадим падишаларынынъ огълудырым», – насыл этип, дейджексинъизми?
РАББИ Мысырны ураджакъ, амма ургъан сонъ яхшы этеджек. Олар РАББИге къайтаджакълар, О оларнынъ ялваргъаныны эшитеджек ве оларны тедавийлейджек.
Эр бир шуретли адамнынъ къопайлыгъыны масхара этмек, бутюн ер юзю урьмет эткен адамларны ашаламакъ ичюн, бу къарарны Ордуларнынъ РАББИси чыкъарды.
Халкъ Мусагъа келип: – Бизлер РАББИге ве санъа къаршы айткъанымыз ичюн гуна къазандыкъ. РАББИге дува эт, О бизден йыланларны алсын, – деди. Муса халкъ ичюн дува этти.