27 Биз учь куньлюк ёлгъа сахрагъа чыкъайыкъ ве, РАББИ бизге айткъаны киби, Онъа, бизим Алламызгъа къурбан чалайыкъ.
Бизим сюрюлеримиз, бир баш къалмайып, бизнен кетсин. Биз РАББИге, бизим Алламызгъа къурбанларны олардан аладжакъмыз. Лякин анда кельмегендже, РАББИге нени къурбан чаладжагъымызны бильмейджекмиз.
– Мен сеннен олурым. Сени Мен ёллагъаным акъкъында олгъан алямет будыр: сен халкъны Мысырдан алып чыкъкъан сонъ, бу дагънынъ устюнде Аллагъа ибадет этерсинъиз, – деди Алла.
Олар сенинъ сёзюнъни динълерлер. Сен ве Исраиль акъсакъаллары Мысыр падишасына барып: «Бизге РАББИ, еудийлернинъ Алласы корюнди. Бизим Алламызгъа, РАББИге къурбан чалмакъ ичюн, бизни учь куньлюк ёлгъа сахрагъа йиберсе», – деп айтарлар.
Санъа шимди эмир эткенлеримни тут! Мына, Мен сенден аморлыларны, ханаанлыларны, хитлилерни, перизлилерни, хивлилерни ве евуслыларны къувам.
Бундан сонъ Муса ве Харун фыравунгъа келип: – РАББИ – Исраиль халкъынынъ Алласы – бойле деп айта: «Сахрада Манъа байрам япмакъ ичюн, Меним халкъымны йибер», – дедилер.
– Бизге еудийлернинъ Алласы кельди. Алла бизни къылыч я да фелякетнен джезаламасын деп, бизим Алламызгъа, РАББИге къурбан чалмакъ ичюн бизни учь куньлюк ёлгъа сахрагъа йиберсе, – дедилер олар.
Харуннынъ огъуллары Надав ве Авиху эр бири озь комюр табагъыны алып, ичлерине атеш, атешнинъ устюне къокъулы отлар къойдылар. Сонъ РАББИнинъ огюне, Онынъ эмирине къаршы олгъан атешни кетирдилер.