12 Муса ве Харун фыравундан чыкъкъан сонъ, Муса фыравунгъа ёллангъан бакъалар акъкъында РАББИге дува этти.
Бу иш онъа инсафлыкъ деп сайылды, несильден несильге эбедий олды.
Муса фыравундан чыкъып, РАББИге дува этти.
Лякин Муса РАББИге, озюнинъ Алласына ялварып башлады: – Я РАББИм, Мысыр топрагъындан улу кучюнънен ве къудретинънен Сен алып чыкъаргъан халкъынъа ачувланма!
РАББИ, Муса сорагъаны киби, этти: бакъалар мысырлыларнынъ эвлеринде, азбарларында, тарлаларында ольдилер.
Сонъ Муса фыравундан чыкъып, РАББИге дува этти.
Сонъ фыравун, Мусанен Харунны чагъыртып, оларгъа: – Менден ве халкъымдан бакъаларны ёкъ этсин деп, мен ичюн РАББИге дува этинъиз. Сонъ, РАББИге къурбан чалмакъ ичюн, Исраиль халкъыны йиберерим, – деди.
Муса, фыравундан кетип, шеэрден чыкъты, къолларыны РАББИге тараф узатты. Аман кок гурюльтисинен бурчакъ токътады, ягъмур да ер юзюне ягъмакъны токътатты.
РАББИ-ТААЛЯ шойле дей: Мен Исраиль халкъынынъ бу ялварувларына да джевап береджегим: онынъ халкъыны къойлар киби чокълаштыраджагъым.
Мен РАББИнинъ огюнде гуна ишлемем ве сизинъ акъкъынъызда дуваларымны токътатмам, сизге догъру ве адалетли ёл огретирим.