30 Муса исе РАББИнинъ огюнде: – Иште, меним нуткъум чиркин. Насыл этип, фыравун меним айткъанларымны динълейджек? – деди.
Муса: – Эгер олар манъа инанмасалар ве сёзюмни динълемейип: «Санъа РАББИ корюнмеди», – деп айтсалар? – деди.
Муса РАББИге: – Эй, я Раббим! Ялварам, лафым чиркин. Эр вакъыт, балалыгъымдан берли, Сен меннен, Озь къулунънен лаф этип башлагъанынъда биле, мен бойле эдим. Дудакъларым абдал, тилим де къолайсыз, – деди.
Муса РАББИнинъ огюнде: – Бакъ, Исраиль огъуллары биле мени динълемейлер, насыл этип фыравун мени динълейджек? Чиркин меним лафым, – деди.
– Ах! – дедим. – Башыма беля! Агъзы арам бир адамым мен, ве агъызлары арам бир халкънынъ арасында яшайым. Козьлерим де Падишаны, Ордуларнынъ РАББИсини корьди!
– РАББИ-ТААЛЯ! Лаф этмеге уста дегилим, мен пек яшым! – дедим.