7 – Тюневин ве обирскунь кирпич ясамакъ ичюн халкъкъа тобан бере эдинъиз. Илериде исе берменъиз. Тобанны озьлери юрип джыйсынлар.
Олар бир-бирлерине бойле айттылар: – Келинъ, кирпичлерни япайыкъ да, оларны атеште пиширейик. Оларда таш ерине тола, киреч иринтиси ерине зифт эди.
Ве даа къошты: – Бизде тобаннен ем чокъ. Геджелемеге де ер тапылыр.
О куню фыравун халкъ незаретчилерине ве реберлерге:
Лякин тюневин ве обирскунь не къадар кирпич япкъан олсалар, о къадар да япсынлар. Кирпичлернинъ сайысыны эксильтменъиз. Олар тенбеллер, онынъ ичюн: «Барайыкъ, Аллагъа къурбан чалайыкъ», – деп къычыралар.
Бизим исе озюмизнинъ эр шейимиз бар: тобан да бар, эшеклеримизнинъ еми де бар. Бизим ашымыз да, шарабымыз да бар. Бизге, сенинъ къулларынъа: озюме, апайыма да, хызметчиме де етеджек. Бизге бир шей керекмей! – деди левийли.