16 – Бизге, къулларынъа, тобан бермейлер, амма «кирпичлерни исе япынъыз», деп айталар. Мына, бизни, къулларынъны, уралар. Халкъынъа бу гунадыр.
Олар бир-бирлерине бойле айттылар: – Келинъ, кирпичлерни япайыкъ да, оларны атеште пиширейик. Оларда таш ерине тола, киреч иринтиси ерине зифт эди.
Яш йигитлернинъ меслеатыны динълеп, о: – Меним бабам сизге буюк агъырлыкъ юклеген, мен исе бу агъырлыкъны даа да зияделештиреджегим. Меним бабам сизни къамчыларнен джезалагъан, мен исе сизни чаянларнен джезалайджагъым, – деди.
Исраиль халкъынынъ реберлери, фыравунгъа келип, онъа: – Не ичюн сен бизлернен, озь къулларынънен, бойле япасынъ? – айтып къыямет къопардылар.
Амма о: – Сиз тенбельсинъиз, тенбельсинъиздир. Онынъ ичюн сизлер: «Барайыкъ, РАББИге къурбан чалайыкъ», – дейсинъиз.
Сонъ мен ер юзюнде чешит тюрлю зулумлыкъларны корьдим. Мазлумларнынъ тёккен козьяшларыны ве оларгъа кимсе теселли бермейджегини корьдим. Кучь зулум эткенлернинъ къолунда, теселли береджек исе ёкъ.
Сенинъ догъгъан кунюнъде кобегинъ кесильмеген эди, сени темизлемек ичюн ювмадылар, тузнен окъаламадылар, эм де къундакъламадылар.