22 – Меним Шуретим кечкенде, Мен сени къаянынъ чатлагъына къоярым. Янынъдан кечмегенимдже, устюнъни къолумнен къапатырым.
Анда къобагъа кирип, онда геджеледи. Апансыздан РАББИ Ильяскъа деди: – Ильяс, мында не япасынъ?
Коклер Алланынъ шуретини бильдире, кок къуббеси Онынъ яраткъаны акъкъында хабер бере.
Зебур. Раатлыкъ куню ичюн йыр.
Он телли алет ве арфа чалып, сантырны чалып йырламакъ яхшы!
– Севгилим яш йигитлернинъ арасында – орман тереклерининъ арасында бир алма тереги кибидир. Онынъ кольгесинде отурмагъа севем, мейваларынынъ дамы агъзым ичюн татлыдыр.
ве РАББИнинъ гъазабындан къоркъып, шуретли буюклигинден сакъланып, къая чатлакъларына киреджеклер, ер дерелерине тюшеджеклер. РАББИ ер юзюни сарсытмагъа келеджек вакъытта ойле оладжакъ.
Эр бири ельге къаршы бир къорув киби, борандан сакъланув ери, сувсуз топракъта бир чокъракъ, къуругъан топракътаки юксек къаянынъ аткъан талдасы киби оладжакъ.
Агъзымны кескин къылыч киби япты, мени Озь къолунен къорчалады, мени кескин бир окъкъа чевирди, Озь окълугъына сакълады.
Сёзлеримни агъзынъа къойдым, сени къолумнен къорчаладым, коклерни ерлештирдим, ер юзюни пекиттим, Сионгъа: «Сен – Меним халкъымсынъ!» – дедим.
Эписи бир рухий ичимликни иче эдилер, оларнен берабер баргъан рухий къаядан сув иче эдилер. О къая исе Месих эди.
Эбет, адамларнынъ гуналарыны эсапкъа алмайып, Алла дюньяны Озюнен Месихнинъ ярдымынен барыштырды ве бизге барышыкъ хаберини даркъатмагъа буюрды.
Биньямин къабилесине шай деди: – РАББИнинъ севгилиси янында хавфсыз яшар. РАББИ оны эр кунь сакълай; Биньямин Онынъ омузлары ортасында раат отура.