17 – Менден сорагъанларынъны япарым, – деди РАББИ Мусагъа. – Сенден мемнюним ве сени пек яхшы билем.
Олар чагъырмаздан эвель, Мен джевап береджегим, лафларыны битирмезден эвель, Мен энди эшитеджегим.
Муса РАББИге бойле деди: – Сен манъа: «Бу халкъкъа ёлбашчылыкъ эт», – деп айтасынъ, амма меннен кимни йибереджегинъни манъа ачмайсынъ. Сен манъа даа: «Сени пек яхшы билем, сенден мемнюним», – айткъан эдинъ.
– Яхшы, – деди О. – Мен буны сенинъ хатиринъ ичюн япарым, сен айткъан шеэринъни йыкъмам.
Бойлеликнен, тедавийленмек ичюн, бири-биринъизге гуналарынъызны айтынъыз ве бири-биринъиз ичюн дува этинъиз. Инсафлы адамнынъ дувасы чокъ шей япа биле.
О куню Менден ич бир шей сорамайджакъсыз. Сизге керчектен догърусыны айтам: эгер Меним Адымдан Бабадан не сорасанъыз, О, сизге береджек.
Нух исе РАББИнинъ алгъышына малик олды.
– Сен манъа, къулунъа, о къадар эйилик яптынъ! Мераметинъ манъа буюктир: Сен меним джанымны къуртардынъ! Лякин байырларгъадже мен чапып етамам, белягъа огърап гъайып олурым.
– Эфендим, гъазапланма! Меним даа бир суалим бар. Эгер анда тек он инсафлы адам тапылса? – деп сорады Ибраим. – Оннынъ хатири ичюн де къырмам, – деп джевап къайтарды РАББИ.
санъа къаранлыкъта сакълагъан хазинелерни, гизли байлыкъларны береджегим. Сонъра сен биледжексинъ ки, Мен – РАББИм, Исраильнинъ Алласыдырым, сени адынънен чагъырам.
Мен РАББИнинъ ачувындан ве афакъанындан пек къоркътым, О, сизлерни ёкъ этеджек ола эди. Бу сефер де РАББИ мени динъледи.