22 Лякин Харун Мусагъа: – Эфендим, манъа ачувланма. Бу халкъ яманлыкъкъа азыр олгъаныны сен озюнъ билесинъ, – деп джевап къйатарды.
Ехуда Юсуфнынъ янына кельди ве: – Эфендим, афу эт. Сен фыравунгъа тенъсинъ, лякин къулунъа, къулакъларынъа бир сёз айтмагъа разылыкъ бер ве къулунъа гъазапланма.
РАББИден зевкъ ал, ве О, санъа юрегинънинъ истеклерини берер.
Олар Мусагъа: – Мысырда къабир олмагъаны ичюн, сен бизни сахрагъа ольмеге алып кельдинъми? Бизни Мысырдан алып чыкъып бизнен япкъанынъ недир?
Халкъ Мусагъа шикяет иле: – Бизлер не ичеджекмиз? – дедилер.
Лякин олар Мусанынъ айткъаныны динълемедилер. Базылары бундан сабагъадже къалдырдылар. Къалдырылгъанлары къуртлады, ве фена къокъу даркъата башлады. Муса оларгъа зияде ачувланды.
Сонъ РАББИ Мусагъа: – Сиз Меним эмирлеримни ве къанунларымны кутьмесинден даа чокъ вакъыт къачынаджакъсынъызмы?
Халкъ Мусанынъ дагъдан чокъ вакъыттан берли тюшмегенини корип, Харуннынъ янына кельдилер ве онъа: – Къана, бизге огюмизден кетеджек алланы яп. Бу адамнен, бизни Мысыр топрагъындан чыкъаргъан Мусанен не олгъаныны биз бильмеймиз, – дедилер.
Харунгъа исе Муса: – Бу халкъ санъа не этти де, сен оларны бу буюк гунагъа батырдынъ? – деди.
Яман адамлар яманлыкъ япмагъандже, юкълап оламайлар, биревни ёлдан урмагъандже, оларнынъ козюне юкъу кирмей.
Сиз исьянкяр ве инат олгъанынъызны билем. Мына шимди, мен даа сагъ олгъанымда, сиз РАББИнинъ огюнде исьянджылыгъынъызны косьтересинъиз, я мен ольген сонъ даа бетер олмазсынъызмы?
Мен сизни бильген куньден башлап, сиз РАББИге къаршы чыкъа эдинъиз.
Сахрада Алланъ олгъан РАББИни не къадар чокъ ачувландыргъанынъны унутма, шуны акъылынъда тут. Мысыр топрагъындан чыкъкъан куньден башлап бу ерге кельгендже сиз РАББИге къаршы чыкъа эдинъиз.
Шаул: – Оларны амалеклилерден кетирдик. Халкъ къой-эчки ве туварларнынъ энъ яхшысыны РАББИге, сенинъ Алланъа къурбан чалмакъ ичюн сакълады. Къалгъаныны исе бутюнлей ёкъ эттик, – деди.
Халкъ исе авдан къой-эчки ве туварларны, ёкъ этиледжек олгъан шейлернинъ энъ яхшысыны РАББИге, сенинъ Алланъа, Гилгалда къурбан чалмакъ ичюн къалдырды, – деди.
Шаул Смаилге: – Мен гуна яптым. РАББИнинъ эмирини беджермедим, сенинъ сёзюнъни де тутмадым. Лякин мен халкътан къоркътым, оны динъледим.