1 РАББИ Мусагъа бойле деди: – Харунны, Надавны, Авихуны ве Исраильнинъ етмиш акъсакъалларыны янынъа алып, РАББИге котериль. РАББИге узакътан ибадет этинъиз.
Амрамнынъ балалары: Харун, Муса ве Мерьем. Харуннынъ огъуллары: Надав, Авиху, Элазар ве Итамар.
Якъупнынъ бутюн эвлятлары 70 джан эдилер. О заманларда Юсуф къорантасынен берабер Мысырда яшай эди.
РАББИ Синай дагъына, дагънынъ тёпесине энди, Мусаны дагънынъ тёпесине чагъырды, ве Муса чыкъты.
РАББИ онъа: – Дагъдан тюш. Сонъ къайтып, сеннен Харун да чыкъсын. Руханийлер ве халкъ исе, РАББИ оларны ёкъ этмесин деп, Онъа чыкъмагъа ынтылмасынлар, – деди.
РАББИ Мусагъа: – Мен сеннен лакъырды эткенимни халкъ эшитсин ве санъа эбедиен инансын деп, Мен санъа къою булутта келирим, – деди. Сонъ Муса РАББИнинъ сёзлерини халкъкъа бильдирди.
Эписи адамлар четте тургъанда, Муса Алла олгъан ерге, къара булуткъа якъынлашты.
Муса байыргъа чыкъкъан сонъ, байырнынъ устюни булут сарды.
РАББИнинъ янына Муса бир озю кельсин, олар исе якъын кельмесинлер, халкъ да онен котерильмесин.
Сонъ Муса, Харун, Надав, Авиху ве Исраильнинъ етмиш акъсакъалы байыргъа котерильдилер ве
Исраиль огъулларындан олгъан Харун агъанъны ве огъланларыны озюнъе чагъыр. Харун ве онынъ Надав, Авиху, Элазар ве Итамар деген огъуллары Меним руханийлерим олсунлар.
– Якъын кельме, – деди Алла. – Аякъларынъдан аякъкъапларынъны чыкъар. Сен тургъан ер – мукъаддес ердир.
Сабагъа азыр олып, Синай дагъына котериль ве анда, дагънынъ тёпесинде Меним огюме кель.
Харун Нахшоннынъ къызкъардашы олгъан Амминадавнынъ къызына Элишевагъа эвленди. О, Харунгъа Надав, Авиху, Элазар ве Итамар адлы огъулларны тапты.
Оларнынъ огюнде Исраиль халкъындан етмиш акъсакъалы тура эдилер. Оларнынъ ортасында Шафаннынъ огълу Яазанья тура эди. Эр бирининъ элинде къокъулы шейлерни якъмакъ ичюн бирер савут бар эди, ве олардан булут киби къокъулы тютюн котериле эди.
РАББИ Мусагъа бойле деди: – Исраиль акъсакъалларындан 70 акъайны, сен бильген акъсакъалларны ве башлыкъларны топла. Оларны Корюшюв Чадыры янына кетир, ве анда сеннен берабер турсунлар.
Бундан сонъ Рабби даа етмиш эки адам сайлап айырды да, оларны Озю бармагъа истеген эписи шеэрлер ве ерлерге Озюнинъ огюнден экишер-экишер ёллады.
Етмиш эки шегирт къуванчнен къайтып кельдилер. Олар: – Рабби, Сенинъ Адынъ ичюн бизге джинлер биле бойсуналар! – дедилер.
Сонъ мен къабилелеринъизнинъ башлыкъларындан акъыллы ве белли олгъан адамларны алдым, оларны бинъбашы, юзбашы, эллибашы, онбашы ве реберлер этип, къабилелеринъизге башлыкъ этмеге къойдым.