27 О, онынъ урбасыдыр. Онынъ устюни къапатмагъа башкъа бир шейи ёкъ. Урбасыз о, насыл этип юкълайджакъ? О, Манъа фигъан къопаргъанда, Мен мераметли олгъаным ичюн, оны эшитирим.
Давут падиша Бахуримге келип еткенде, андан Шаулнынъ союндан олгъан бир адам чыкъты, онынъ ады Шимий, Геранынъ огълу. О сёгюне-сёгюне чыкъты.
Даа Бахурим шеэринден Биньямин къабилесинден Геранынъ огълу Шимий бар. Мен Маханаим шеэрине кетеяткъан куню, о, мени пек яман къаргъады. Лякин Иорданнынъ янында о мени къаршылап чыкъты, ве мен: «Сени къылычнен ольдюрмем», – деп, онъа РАББИнен сёз бердим.
Сен исе оны джезаламайып къалдырма. Сен акъыллы инсансынъ ве къанлы интикъам алып, чал башыны о бир дюньягъа насыл этип кечирмеге билесинъ.
Сизлер РАББИге къайтсанъыз, сизинъ агъа-къардашларынъыз ве огъулларынъыз оларны эсир эткенлернинъ мераметини кореджеклер ве бу топракъкъа къайтып келирлер. РАББИ-Таалянъыз мераметли олып, эйилик эте. Сизлер Онъа къайтсанъыз, О, сизден юзь чевирмез.
Оларнынъ ёлу къаранлыкъ ве тайгъалакъ олсун, РАББИнинъ Мелеги оларны къуваласын.
Ана ойледир инсафсызлар: эр заман аман-эсен яшайлар, байлыкъларыны чокълаштыралар.
Залымлыкъ этсенъиз, олар Манъа фигъан къопаргъанда, Мен оларнынъ фигъаныны эшитирим.
РАББИ Мусанынъ юзю огюнде кечти ве бойле илян этти: – РАББИ, РАББИ! Аджыгъан, эйилик эткен, тез ачувланмагъан, пек мераметли ве ишанчлы олгъан Алла!
Падишаны ичинъден биле къаргъама, яткъан оданъда биле байны къаргъама, чюнки кокте учкъан къушлар сёзюнъни еткизмек мумкюн, къанаты олгъан сою лафынъны айтып берер.
О таш Мысыр топрагъында Ордуларнынъ РАББИси акъкъында алямет ве шеадетнаме оладжакъ. Залымлар оларны къыйнагъанда, олар РАББИден ярдым сорайджакъ, ве РАББИ оларгъа къуртарыджы ве къорчалайыджыны ёллайджакъ ве оларны къуртараджакъ.
Башкъа адамгъа бир шейни борджкъа берсенъ, залог алмакъ ичюн эвине кирмеге акъкъынъ ёкъ.