13 Адамнынъ джаныны алма.
РАББИнинъ огюнде Ехуданы ярамай шейлер яптырып гуналаргъа батыргъанындан гъайры, Менашше чокъ къабаатсыз къан тёкип, Ерусалимни бир кенарындан экинджи кенарына къадар къангъа толдурды.
Ёаш падиша Зекъарьянынъ бабасы Ехояда онъа япкъан яхшылыкъны хатырламады ве онынъ огълуны ольдюрди. Зекъарья олеяткъанда исе: «РАББИ буны корьсюн ве сени джезаласын», – деди.
Эгер бирев адамны урып ольдюрсе, озю де ольдюрильсин.
Эгер бирев ниетленип, башкъа адамны хаинликнен ольдюрсе ве сонъ къурбан ерининъ янына къуртулыш къыдырып чапып кельсе, оны ольдюрмек ичюн, андан биле чыкъарып алынъыз.
Эгер бирев къулуны я да хызметчи апайыны таякънен урса, ве олар онынъ къолундан ольселер, о джезалансын.
Лякин бугъа эвель де тюрткюч олса ве сабысына бунынъ акъкъында хабер этселер, амма о, бугъагъа мукъайт олмагъан олса, ве бугъасы акъай я да апайны тюртип ольдюрген олса, бугъа ташнен урып ольдюрильсин, сабысы да ольдюрильсин.
Ялан шаатлыкъны къабул этменъиз. Акълы ве къабаатсыз адамгъа олюм джезасыны тайинлеменъиз. Мен бу акъсызлыкъта къабаатлы олгъан адамны багъышламам.
Эгер олар санъа: «Юр бизнен, тузакъта сакъланып, къабаатсыз адамны бир манасы олмайып беклермиз, ольдюрирмиз оны.
олар исе озьлерининъ къаныны тёкмек ичюн, тузакъ япалар, сакъланып, джанларыны гъайып этелер.
Бакъынъыз! Ер юзюнде яшагъанларны, акъсыз ишлери ичюн джезаламагъа Озь мескенинден РАББИ чыкъа. Топракъ тёкюльген къанны ачып, ольдюрильгенлерни энди сакъламайджакъ.
Лякин шуны къатиен билинъиз ки, мени ольдюрсенъиз, озьлеринъиз, бу шеэр ве шеэрлилер къабаатсыз къанымны тёккенинъиз ичюн къабаатлы оладжакъсынъыз. Керчектен де, эписи бу сёзлерни сизге айтмагъа мени сизге РАББИ ёллады!
Башкъа адамны ольдюрген адам мытлакъа ольдюрильсин.
Бир айванны ольдюрген адам айваннынъ акъкъыны тёлесин. Башкъа адамны ольдюрген адам исе ольдюрильсин.
– Къайсыларны? – деп сорады о. Иса онъа: – Адамнынъ джаныны алма, аиле садыкълыгъыны бозма, хырсызлама, ялан шаатлыкъ этме,
Сен эмирлерни билесинъ: адамнынъ джаныны алма, аиле садыкълыгъыны бозма, хырсызлама, ялан шаатлыкъ этме, алдатма, ана-бабанъны урьмет эт, – деди.
Сен Онынъ эмирлерини билесинъ: аиле садыкълыгъыны бозма, адамнынъ джаныны алма, хырсызлама, ялан шаатлыкъ этме, ана-бабанъны урьмет эт, – деди.
Лякин Павел къатты сеснен къычырып: – Озюнъе зарар кетирме, биз эпимиз шу ердемиз! – деди.
Павелнинъ къолуна йылан асылгъаныны корьген ерлилер бири-бирине: «Бу адам къатиль, гъалиба. Денъизден къуртулса да, адалет алласы оны тири къалдырмайджакъ!» – дедилер.
Зина этме, адам ольдюрме, хырсызлама, башкъасынынъ малыны истеме. Булар ве башкъа эмирлернинъ эписи бир эмирде бирлешелер: «Якъын адамны озюнъни киби сев».
нефрет, ичкиджилик, намуссыз отурышлар ве шунъа ошагъан ишлер. Сизлерни эвельден тенбиелей эдим, кене эвельден айтам: бойле ишлерни япкъанлар Алланынъ Падишалыгъыны мирас этип алмайджакълар.
Адамнынъ джаныны алма.
Белли олсун ки, Къанун инсафлы адамлар ичюн дегиль, бойле адамлар ичюн берильди: къанунсыз яшагъанлар ве Къанунгъа бойсунмагъанлар, имансызлар ве гунакярлар, яманлар ве динсизлер, ана я да бабасыны ольдюргенлер, къатиллер,
«Аиле садыкълыгъыны бозма», – деген Алла даа «Адамнынъ джаныны алма», – деди. Эгер сен аиле садыкълыгъыны бозмасанъ, амма адамнынъ джаныны алсанъ, эп бир Къанунны бозгъан адам оласынъ.
Мерамет косьтермеген адам мераметсизликнен суд этиледжек. Мерамет исе укюмден устюн келе.
