11 Чокъ вакъыт кечкен сонъ, Муса орта яшлы огълан олып, озь халкъына кельди ве оларнынъ агъыр иш япкъанларыны корьди. Сонъ о, озь халкъындан бири олгъан еудийни бир мысырлы ургъаныны корьди.
Исраиллилерни агъыр ишке зорламакъ ичюн, мысырлылар оларгъа башлыкълар къойдылар. Исраиллилер фыравунгъа, емеклерни сакъламакъ ичюн, Питом ве Раамсес деген шеэрлерни къурдылар.
РАББИ деди ки: – Мысырда Меним халкъым чеккен зулумыны корьдим. Незаретчилерининъ япкъан ишлери ичюн къопаргъан къыяметини эшиттим. Халкъымнынъ гъам-къасеветлерини билем.
Фыравун незаретчилери къойгъан исраилли реберлерни котеклеп: – Не ичюн тюневин ве бугунь, шимдигедже олгъаны дайын, кирпичлернинъ керекли сайысыны япмадынъыз? – дей эдилер.
– Не ичюн сиз, Муса ве Харун, халкъны оларнынъ ишинден къалдырасынъыз? Юре беринъиз ишинъизге! – деди оларгъа Мысыр падишасы.
– Мына, бу ернинъ халкъы чокъ сайылыдыр. Сиз исе оны ишинден къалдырасынъыз, – деп къошты фыравун.
Оларгъа чокъча иш беринъиз. Олар чалышсынлар ве ялан лафкъа инанмасынлар, – деп эмир этти.
Бойлеликнен, Исраиль огъулларына айт: «Мен – РАББИм. Сизни мысырлыларнынъ зулумындан алып чыкъарым, оларнынъ къуллугъындан азат этерим ве къудретимни косьтерип, буюк белялар ярдымынен сизлерни къуртарырым.
Сизни Озюм халкъым этип, къабул этерим ве сизге Алла олурым. Сонъ сиз билирсинъиз ки, Мен – РАББИм, сизни Мысыр топрагъындан, Мысыр зулумындан алып чыкъкъан сизинъ Алланъызым.
Мен сайлагъан ораза будыр: яманлыкъ бугъавларыны чыкъарынъыз, боюндырыкъ багъларыны чезинъиз, эзиетленгенлерни азатлыкъкъа йиберинъиз, эр бир боюндырыкъны йыкъынъыз.
Агъыр юк тюбюнде къыйналгъан ве болдургъанлар! Меним яныма келинъиз – Мен сизге раатлыкъ берерим.
– Устюмде Раббининъ Руху булуна; О, мени ягънен сюртип, алчакъгонъюллилерге хайырлы хабер бермеге, эсирлерге – азатлыкъ, сокъурларгъа – козьлери ачылгъаны акъкъында айтмагъа, азап чеккенлерни къуртармагъа, Раббининъ разылыкъ йылы кельгенини беян этмеге ёллады, – деп язылгъан ерини тапып окъуды.