О заман исе оларгъа буны буюрдым: «Сесимни динъленъиз, ве Мен сизинъ Алланъыз олурым, сиз де Меним халкъым олурсынъыз. Сизде яхшылыкъ олсун деп, эр буюргъан ёлумдан юрюнъиз».
– Олар Менимки оладжакълар, – дей Ордуларнынъ РАББИси. – О куню Мен оларны Озюмнинъки, Меним барлыгъым деп япаджагъым. Баба озюне хызмет эткен огълуны насыл аджыса, Мен де оларны ойле аджыйджагъым.
Амма насылдыр бир адам сизлерге: «Бу аш къурбан я да бахшыш оларакъ бир путкъа багъышлангъандыр», – десе, шуны бильдирген адамны ёлдан урмасын деп ве видждан раат олсун деп, буны ашаманъыз.
Ич бир тюрлю ольген шейни ашаманъыз. Оны сизинъ шеэрлеринъизде ят халкълардан олгъанларгъа беринъиз, олар ашасынлар. Я да ольген шейни оларгъа сатынъыз. Сиз исе – Алланъыз олгъан РАББИнинъ азиз халкъысынъыз. Улакъны анасынынъ сютюнде пиширменъиз.
О, эски васиетке ошамайджакъ. Деделеринъизни къолларындан тутып, Мысыр топрагъындан чыкъаргъанда, оларгъа бир васиет бердим. Лякин олар васиетиме садыкъ къалмадылар, ве Мен олардан юзь чевирдим, – дей Рабби.